پراگماتیسم و تعلیم و تربیت

مکتب پراگماتیسم به عنوان یکی از مهم ترین فلسفه های تعلیم و تربیت معاصر، تاکید ویژه ای بر یادگیری فعال، تجربه محور و تفکر انتقادی دارد و برخلاف رویکردهای سنتی آموزش که بیشتر بر انتقال محتوا و حفظیات متمرکزند، بر کاربردی بودن دانش و ارتباط آن با زندگی واقعی دانش آموزان تاکید می کند. این مقاله با هدف بررسی مبانی نظری پراگماتیسم، نقش کلیدی جان دیویی در شکل گیری این نظریه و اصول و ویژگی های تعلیم و تربیت مبتنی بر پراگماتیسم، به تحلیل تطبیقی آن با رویکردهای سنتی آموزشی می پردازد. همچنین، چالش های موجود در اجرای این رویکرد در نظام آموزشی ایران و راهکارهای عملی مقابله با این موانع مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد که ساختار سنتی نظام آموزشی، نگرش محافظه کارانه معلمان، محدودیت منابع و فشارهای آزمون محور از مهم ترین موانع پیاده سازی پراگماتیسم در ایران است. با این حال، از طریق اصلاح سیاست های آموزشی، آموزش و توانمندسازی معلمان، بهبود زیرساخت های آموزشی، تغییر نظام ارزشیابی و فرهنگ سازی می توان این چالش ها را کاهش داد و فضایی مناسب برای تحقق اهداف پراگماتیسم فراهم کرد. در نهایت، پذیرش و به کارگیری فلسفه پراگماتیسم در آموزش و پرورش ایران، می تواند به تربیت نسلی خلاق، تفکرور و مسئولیت پذیر کمک کرده و زمینه ساز توسعه پایدار و پیشرفت همه جانبه جامعه شود.

کلیدواژه ها:

پراگماتیسم ، تعلیم و تربیت ، یادگیری فعال ، جان دیویی ، نظام آموزشی ایران.