بررسی نقش هوش هیجانی در ارتقای مهارت های اجتماعی و خودتنظیمی دانش آموزان دوره ابتدایی

هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش هوش هیجانی در ارتقاء مهارت های اجتماعی و توانایی خودتنظیمی دانش آموزان دوره ابتدایی است. در سال های اخیر، با رشد چالش های تربیتی در مدارس، تمرکز نظام های آموزشی از آموزش صرف علمی به سوی پرورش مهارت های زندگی، عاطفی و اجتماعی سوق یافته است. هوش هیجانی، به عنوان یکی از مولفه های کلیدی موفقیت در تعاملات فردی و جمعی، نقش موثری در شکل گیری شخصیت اجتماعی کودکان ایفا می کند.در این مطالعه، با رویکرد مروری تحلیلی و با استفاده از منابع علمی معتبر داخلی و بین المللی، ارتباط میان مولفه های هوش هیجانی (خودآگاهی، خودتنظیمی، همدلی و مهارت های بین فردی) با رفتارهای اجتماعی و سازگارانه دانش آموزان مورد بررسی قرار گرفته است. یافته ها نشان می دهند که آموزش ساختارمند هوش هیجانی در دوره ابتدایی می تواند منجر به کاهش تعارضات کلاسی، ارتقاء همکاری های گروهی، افزایش مشارکت، و تقویت مهارت حل مسئله در کودکان شود.پژوهش همچنین تاکید می کند که بدون توجه به نقش محیط خانواده و مدرسه به عنوان نهادهای مکمل، ارتقاء هوش هیجانی امکان پذیر نخواهد بود. در پایان، راهکارهایی برای طراحی برنامه های آموزشی مبتنی بر هوش هیجانی در ساختار رسمی مدارس ایران ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

هوش هیجانی ، خودتنظیمی ، مهارت های اجتماعی ، دانش آموز ابتدایی ، آموزش هیجانی