بررسی سبک های مدیریتی مدیر دبیرستان از منظر نظریه های روان شناسی تربیتی

مدیریت آموزشی نقش حیاتی در ارتقای کیفیت آموزش و پرورش ایفا می کند و تاثیر مستقیمی بر یادگیری، انگیزش و سلامت روانی دانش آموزان و معلمان دارد. این پژوهش به بررسی سبک های مدیریتی در مدارس با رویکرد روان شناسی تربیتی می پردازد و تلاش دارد تا نقش اصول روان شناسی تربیتی را در بهبود عملکرد مدیران و ارتقای محیط های آموزشی تبیین کند. ابتدا تعاریف کلیدی سبک های مدیریتی، رهبری آموزشی و روان شناسی تربیتی تشریح شده و سپس دسته بندی سبک های مدیریتی متداول در مدارس همراه با ویژگی های آن ها ارائه گردیده است. با تحلیل تطبیقی سبک های مدیریتی و نظریه های روان شناسی تربیتی، چالش های موجود در مدیریت آموزشی شناسایی و تاثیر این سبک ها بر انگیزش، یادگیری و سلامت روانی معلمان و دانش آموزان مورد بررسی قرار گرفته است.نتایج پژوهش نشان می دهد که مدیرانی که از سبک های مشارکتی، انعطاف پذیر و مبتنی بر شناخت نیازهای روانی و فردی بهره می گیرند، موفق تر در ایجاد محیط های یادگیری مثبت و حمایتگر عمل می کنند. همچنین، چالش هایی نظیر مقاومت در برابر تغییر، ضعف مهارت های ارتباطی و فشارهای روانی مدیران، نیازمند به کارگیری راهکارهای علمی و عملی بر اساس اصول روان شناسی تربیتی است. در این راستا، آموزش مدیران، توسعه مهارت های ارتباطی، توجه به تفاوت های فردی و ایجاد فرهنگ سازمانی حمایتگر، از جمله راهکارهای موثر برای بهبود سبک های مدیریتی و ارتقای عملکرد آموزشی معرفی شده اند.این پژوهش تاکید دارد که ترکیب دانش روان شناسی تربیتی با مدیریت آموزشی، بستری فراهم می آورد تا مدیران بتوانند با رویکردی جامع و انسان محور، چالش ها را پشت سر گذاشته و کیفیت یادگیری و سلامت روانی جامعه آموزشی را بهبود بخشند.

کلیدواژه ها:

خلاقیت ، نوآوری ، یادگیری عمیق ، آموزش ابتدایی ، فعالیت های آموزشی