بررسی تعاملات اجتماعی در یادگیری مشارکتی

یادگیری مشارکتی به عنوان رویکردی نوین در آموزش، با تاکید بر تعاملات اجتماعی، یادگیری را به فرایندی گروهی و پویا تبدیل کرده است. این مطالعه مروری با هدف بررسی نقش تعاملات اجتماعی در یادگیری مشارکتی، تاثیرات آن را بر عملکرد تحصیلی، مهارت های اجتماعی و آمادگی برای آینده تحلیل می کند. یافته ها نشان می دهند که تعاملات اجتماعی، مهارت های ارتباطی، حل مسئله، تفکر انتقادی، خلاقیت و خودکارآمدی را تقویت می کنند و با ایجاد حس همدلی و وابستگی مثبت، انگیزه و شادکامی دانش آموزان را افزایش می دهند. فناوری های دیجیتال مانند پلتفرم های آنلاین، همکاری را در مقیاس جهانی تسهیل کرده، اما شکاف دیجیتال و چالش های فرهنگی، اجرای این روش را محدود می سازند. در ایران، موانع ساختاری و سنتی، پذیرش یادگیری مشارکتی را دشوار کرده اند. این مطالعه بر نقش کلیدی معلمان به عنوان تسهیل کنندگان تعاملات و ضرورت آموزش حرفه ای آن ها تاکید دارد. سیاست گذاری برای رفع شکاف دیجیتال و فرهنگ سازی برای پذیرش همکاری گروهی، یادگیری مشارکتی را پایدار می کند. در نهایت، این رویکرد با پرورش مهارت های قرن ۲۱ و ترویج یادگیری مادام العمر، نظام آموزشی را متحول می سازد و ضرورتی برای آموزش مدرن محسوب می شود.

کلیدواژه ها:

تعاملات اجتماعی ، خودکارآمدی ، شکاف دیجیتال ، مهارت های ارتباطی ، وابستگی مثبت ، یادگیری مشارکتی