اختلال کم توجهی و بیش فعالی در مدارس؛تشخیص و مداخله

اختلال کم توجهی و بیش فعالی یکی از مشکلات رایج روانی-رفتاری در کودکان و نوجوانان است که تاثیر بسزایی بر عملکرد تحصیلی و اجتماعی آنان دارد. این اختلال با ویژگی هایی مانند بی توجهی مفرط، بیش فعالی و تکانش گری شناخته می شود که باعث ایجاد مشکلاتی در تمرکز، سازماندهی و کنترل رفتار می شود. شناسایی به موقع این اختلال اهمیت زیادی دارد زیرا در صورت عدم درمان، می تواند زمینه ساز مشکلات تحصیلی، اجتماعی و عاطفی در آینده شود. تشخیص دقیق و جامع این اختلال نیازمند ارزیابی های چندجانبه شامل مصاحبه با والدین، معلمان و ارزیابی های روان شناختی است. پس از تشخیص، مداخلات درمانی و آموزشی متناسب با نیازهای فردی دانش آموزان باید طراحی و اجرا شود تا به بهبود کیفیت زندگی و افزایش توانمندی های آنان کمک کند. مداخلات در مدارس معمولا شامل آموزش مهارت های رفتاری، استفاده از روش های تدریس فعال و ایجاد محیطی حمایتی است که نقش مهمی در کاهش علائم اختلال دارد. همچنین، همکاری موثر میان خانواده، معلمان و متخصصان سلامت روان برای تدوین برنامه های درمانی و حمایتی حیاتی است. آموزش والدین و معلمان در شناخت و مدیریت رفتارهای مرتبط با این اختلال، یکی از گام های مهم در فرآیند درمان محسوب می شود. علاوه بر درمان های رفتاری، در برخی موارد دارودرمانی نیز ممکن است توسط پزشک تجویز شود تا کنترل علائم بهبود یابد. ایجاد برنامه های آموزشی ویژه برای معلمان به منظور افزایش آگاهی و مهارت های لازم جهت مدیریت دانش آموزان مبتلا به این اختلال، تاثیر مثبتی بر کاهش مشکلات رفتاری و افزایش مشارکت تحصیلی دارد. در نهایت، توجه به ابعاد عاطفی و روانی این دانش آموزان و فراهم کردن محیطی امن و همدلانه در مدارس می تواند موجب افزایش انگیزه و تاب آوری آنان گردد.

کلیدواژه ها:

ا ختلال کم توجهی و بیش فعالی ، تشخیص ، مداخله ، مدارس ، رفتاردرمانی