تاثیر خودپنداره تحصیلی بر عملکرد تحصیلی دانش آموزان

خودپنداره تحصیلی به عنوان درک و ارزیابی دانش آموز از توانایی ها و قابلیت های یادگیری خود، نقش تعیین کننده ای در عملکرد آموزشی ایفا می کند. پژوهش ها نشان می دهند دانش آموزانی که خودپنداره تحصیلی مثبت تری دارند، معمولا از انگیزه درونی بالاتر، پشتکار بیشتر و راهبردهای یادگیری کارآمدتری برخوردارند. این باورهای خودارجاعی از طریق مکانیسم های روان شناختی مختلف بر عملکرد تاثیر می گذارند.از منظر شناختی، خودپنداره مثبت موجب تقویت باور به خودکارآمدی می شود که این امر تمایل به پذیرش چالش های تحصیلی و استفاده از راهبردهای شناختی عمیق تر را افزایش می دهد. در مقابل، خودپنداره منفی ممکن است به اجتناب از موقعیت های یادگیری و استفاده از راهبردهای سطحی منجر شود. نظریه های انگیزشی مانند نظریه خودتعیین گری (SDT) و نظریه انتظار-ارزش تاکید می کنند که ادراک فرد از توانایی هایش مستقیما بر میزان تلاش و پایداری او در فرآیند یادگیری تاثیر می گذارد. در بعد عاطفی، خودپنداره تحصیلی قوی با سطوح پایین تر اضطراب امتحان و نگرش مثبت تر به مدرسه همراه است. دانش آموزانی که در حوزه های خاصی خود را توانمند می پندارند، معمولا در مواجهه با مشکلات تحصیلی تاب آوری بیشتری نشان می دهند. از دیدگاه اجتماعی نیز، خودپنداره تحصیلی تحت تاثیر بازخورد معلمان، مقایسه های اجتماعی با همسالان و تجربیات گذشته یادگیری شکل می گیرد.مطالعات طولی نشان داده اند که خودپنداره تحصیلی نه تنها پیش بینیکننده عملکرد فعلی است، بلکه بر انتخاب های آتی آموزشی و شغلی نیز تاثیر می گذارد. برنامه های مداخله ای که بر تقویت خودپنداره مثبت متمرکزند، مانند آموزش راهبردهای فراشناختی و ارائه بازخورد سازنده، می توانند چرخه مثبتی از پیشرفت تحصیلی ایجاد کنند. به طور کلی، خودپنداره تحصیلی به عنوان یک عامل میانجی مهم بین محیط آموزشی و عملکرد دانش آموزان عمل می کند.

کلیدواژه ها:

دانش آموزان ، خودپنداره ، نگرش به خود ، عملکرد تحصیلی