تحلیل نظری روش یادگیری مشارکتی و تاثیر آن بر توسعه مهارت های اجتماعی

یادگیری مشارکتی یکی از رویکردهای موثر در آموزش است که بر تعامل فعال میان دانش آموزان در گروه های کوچک تاکید دارد. این روش بر پایه نظریه های سازنده گرایی اجتماعی همچون دیدگاه ویگوتسکی شکل گرفته است؛ جایی که یادگیری در بستر تعامل اجتماعی و مشارکت معنادار اتفاق می افتد. در یادگیری مشارکتی، فراگیران نه تنها مسئول یادگیری خود هستند بلکه مسئول کمک به یادگیری هم گروهی هایشان نیز می باشند. این فرایند موجب ارتقای مهارت های ارتباطی، تصمیم گیری گروهی و حل مسئله می شود. به کارگیری استراتژی هایی مانند گفت و گو، تقسیم وظایف و بازخورد دوطرفه، مشارکت فعال را تسهیل می کند. همچنین این شیوه می تواند حس تعلق، مسئولیت پذیری و احترام متقابل را در بین فراگیران تقویت کند. با تقویت روحیه همکاری و کاهش رقابت ناسالم، فضایی حمایتی در کلاس ایجاد می شود. نظریه یادگیری اجتماعی بندورا نیز تاکید دارد که یادگیری از طریق مشاهده و تقلید رفتار دیگران تقویت می شود، که در بستر مشارکتی به خوبی محقق می گردد. پژوهش ها نشان می دهند که یادگیری مشارکتی منجر به افزایش اعتماد به نفس، کاهش اضطراب اجتماعی و تقویت مهارت های رهبری در بین فراگیران می شود. علاوه بر این، دانش آموزان در محیط های مشارکتی، تجربه احترام به دیدگاه های متفاوت را کسب کرده و یاد می گیرند چگونه به شیوه ای سازنده با دیگران تعامل کنند. از نظر روان شناختی نیز، احساس حمایت اجتماعی و تعلق به گروه، انگیزش یادگیری را افزایش می دهد. در نتیجه، یادگیری مشارکتی بستری مناسب برای پرورش مهارت های اجتماعی پایه و پیشرفته فراهم می آورد. به کارگیری منظم و هدفمند این روش در کلاس های درس، می تواند موجب تربیت نسلی آگاه، توانمند و مشارکت جو شود.

کلیدواژه ها:

روش یادگیری مشارکتی ، مهارت اجتماعی