نقش هوشمندسازی ساختمان در ارتقای کیفیت زندگی سالمندان در مجموعه های اقامتی: رویکردی بین رشته ای

رشد جمعیت سالمندان و نیاز به فضاهای اقامتی متناسب با شرایط جسمی و روانی آن ها، توجه به فناوری های هوشمند در طراحی معماری را به یک ضرورت تبدیل کرده است. این پژوهش به بررسی نقش هوشمندسازی ساختمان، شامل پوسته های هوشمند، سیستم های کنترل انرژی، و نماهای متحرک، در ارتقای کیفیت زندگی سالمندان در مجموعه های اقامتی می پردازد. هدف این مطالعه، تحلیل تاثیر فناوری های هوشمند بر آسایش حرارتی، کیفیت هوای داخلی، کنترل روشنایی، و حس تعلق سالمندان است. روش تحقیق ترکیبی از مطالعات کتابخانه ای، تحلیل داده های شبیه سازی شده با نرم افزارهای EnergyPlus و Revit، و مرور پژوهش های جهانی در بازه ۲۰۲۲-۲۰۲۵ است. یافته ها نشان می دهد که سیستم های هوشمند با تنظیم خودکار شرایط محیطی، مصرف انرژی را تا ۳۰ درصد کاهش داده و حس استقلال، امنیت، و تعلق سالمندان را تقویت می کنند. این فناوری ها با ایجاد محیط های پاسخگو، به بهبود سلامت جسمی و روانی سالمندان کمک کرده و پایداری زیست محیطی را ارتقا می دهند. این پژوهش راهنمایی برای طراحی مجموعه های اقامتی هوشمند در ایران، به ویژه در منطقه شهریار با اقلیم نیمه خشک، ارائه می دهد و بر ضرورت رویکردهای بین رشته ای در تلفیق معماری، فناوری، و روان شناسی سالمندی تاکید دارد.

کلیدواژه ها:

هوشمندسازی ساختمان ، کیفیت زندگی سالمندان ، معماری پایدار ، حس تعلق ، فناوری.