هوش مصنوعی، حریم خصوصی و دانش آموزان: چالش های اخلاقی و قانونی

پیشرفت سریع فناوری هوش مصنوعی در عرصه آموزش و پرورش، فرصت های نوینی برای بهبود فرآیند یادگیری و ارزیابی دانش آموزان فراهم کرده است. سامانه های هوشمند می توانند با تحلیل داده های فردی، نیازهای آموزشی را شناسایی کرده و یادگیری شخصی سازی شده را تسهیل کنند. با این حال، استفاده روزافزون از این فناوری ها در محیط های آموزشی، پرسش های عمیقی در زمینه اخلاق و حقوق بشر به ویژه در رابطه با حریم خصوصی دانش آموزان مطرح کرده است. جمع آوری، ذخیره سازی و تحلیل گسترده داده های آموزشی، رفتاری و زیستی کودکان، زمینه ساز نگرانی هایی درباره نقض حریم خصوصی، نظارت بیش از حد و دسترسی غیرمجاز به اطلاعات حساس شده است. این چالش ها زمانی پیچیده تر می شوند که دانش آموزان به دلیل سن و سطح بلوغ، توانایی محدودی در درک و مدیریت پیامدهای چنین فناوری هایی دارند. از منظر اخلاقی، ضرورت رعایت اصل رضایت آگاهانه، محرمانگی اطلاعات، برابری در دسترسی به فناوری و جلوگیری از تبعیض های الگوریتمی از جمله مسائلی است که باید مورد توجه قرار گیرد. از طرفی، چارچوب های قانونی موجود در بسیاری از کشورها، متناسب با تحولات سریع هوش مصنوعی به روزرسانی نشده اند و خلاهای مقرراتی بسیاری در این زمینه وجود دارد. قوانین مرتبط با حفاظت از داده های کودکان، همچون GDPR در اتحادیه اروپا یا COPPA در ایالات متحده، با وجود کارآمدی نسبی، همچنان با چالش هایی در اجرا و پوشش کامل مواجه اند. این مقاله با هدف بررسی ابعاد اخلاقی و حقوقی استفاده از هوش مصنوعی در مدارس، به تحلیل پیامدهای احتمالی آن برای حریم خصوصی دانش آموزان پرداخته و پیشنهاداتی برای توسعه سیاست ها و مقررات حمایتی ارائه می دهد. در نهایت، تاکید می شود که بهره گیری مسئولانه از هوش مصنوعی در آموزش، مستلزم توازن دقیق میان نوآوری فناورانه و حفظ کرامت انسانی دانش آموزان است.

کلیدواژه ها:

هوش مصنوعی ، حریم خصوصی ، دانش آموزان ، اخلاق فناوری ، قوانین حفاظت از داده ها