معماری سبز در بستر شهری: تحلیلی بر تلفیق طبیعت با ساختارهای کالبدی در راستای پایداری، سلامت روانی و بهره وری منابع

معماری سبز به عنوان رویکردی بوم سازگار در طراحی شهری، با هدف بهبود کارایی محیط، کاهش مصرف منابع، ارتقاء سلامت روانی و تقویت پایداری در بسترهای شهری ایران مورد توجه قرار گرفته است. با تمرکز بر ظرفیت های طراحی کالبدی هم ساز با طبیعت و استفاده از فناوری های نوین مانند مدل سازی اطلاعات ساختمان و مصالح زیست پذیر، امکان بهینه سازی عملکرد انرژی، نور، تهویه و تعامل با اقلیم فراهم شده است. تحلیل یافته ها نشان می دهد که تلفیق مولفه های سبز مانند نور طبیعی، پوشش گیاهی، تهویه طبیعی و عناصر سنتی هم راستا با اقلیم، نقشی موثر در کاهش اضطراب، افزایش رضایت مندی ساکنان و ارتقاء کیفیت زندگی ایفا می کند. در کنار ظرفیت های طراحی، چالش هایی چون نبود ضوابط اجرایی مشخص، محدودیت منابع مالی، ضعف آموزش و کمبود زیرساخت های فناورانه، مانع از تحقق فراگیر این رویکرد در ساختارهای شهرداری ها شده است. موفقیت معماری سبز وابسته به تدوین سیاست های حمایتی، ارتقاء آگاهی تخصصی و عمومی، و بازتعریف نقش شهرداری ها در مدیریت پایدار شهری است.

کلیدواژه ها:

معماری سبز ، سلامت روانی ، پایداری شهری ، طراحی بوم سازگار ، شهرداری ایران.