تحلیل تاثیر روش های تدریس فعال بر خودشکوفایی دانش آموزان دوره ابتدایی

خودشکوفایی، به عنوان یکی از مفاهیم کلیدی در روان شناسی انسان گرا، به معنای تحقق پتانسیل های بالقوه فردی و دستیابی به بالاترین سطح رشد و بالندگی است. این مفهوم در دوره ابتدایی، که سنگ بنای شخصیت و یادگیری دانش آموزان گذاشته می شود، از اهمیت ویژه ای برخوردار است. هدف این مقاله مروری، تحلیل تاثیر روش های تدریس فعال بر خودشکوفایی دانش آموزان دوره ابتدایی است. روش های تدریس فعال، با تاکید بر مشارکت دانش آموز، تفکر انتقادی، حل مسئله و یادگیری تجربی، محیطی پویا و تعاملی را فراهم می کنند که می تواند بستر مناسبی برای رشد ابعاد مختلف وجودی دانش آموزان باشد. در این مقاله، ابتدا به تعریف خودشکوفایی و ابعاد آن در بستر آموزش ابتدایی پرداخته می شود. سپس، مبانی نظری روش های تدریس فعال و ویژگی های آن ها مورد بررسی قرار می گیرد. در ادامه، مکانیزم هایی که از طریق آن ها روش های تدریس فعال می توانند بر جنبه های مختلف خودشکوفایی از جمله افزایش انگیزه، تقویت اعتماد به نفس، بهبود مهارت های اجتماعی و هیجانی، توسعه خلاقیت و توانایی حل مسئله تاثیر بگذارند، تبیین می شوند. با توجه به اهمیت تربیت نسلی توانمند و خودشکوفا، تبیین این رابطه می تواند به برنامه ریزان آموزشی و معلمان کمک کند تا راهبردهای موثرتری را در فرآیند آموزش و پرورش به کار گیرند. یافته های این مقاله نشان می دهد که روش های تدریس فعال می توانند نقش بسزایی در پرورش ابعاد خودشکوفایی دانش آموزان ایفا کنند.

کلیدواژه ها:

خودشکوفایی ، روش های تدریس فعال ، دوره ابتدایی ، یادگیری مشارکتی ، خلاقیت.