مدیریت پایدار آب های سطحی در پروژه های عمرانی شهری با تاکید بر تاب آوری محیطی و بهینه سازی زیرساخت های شهری

مدیریت آب های سطحی در پروژه های عمرانی شهری، به ویژه در کلان شهرها و مناطق در حال توسعه، به یکی از چالش های مهم در مدیریت شهری تبدیل شده است. بی توجهی به طراحی و بهره برداری اصولی از سامانه های جمع آوری رواناب، فرسودگی زیرساخت ها، و نبود برنامه ریزی هماهنگ میان نهادهای مرتبط، از جمله عواملی هستند که منجر به افزایش آسیب پذیری در برابر مخاطرات اقلیمی شده اند. هدف اصلی تحلیل حاضر، بررسی نقش تاب آوری محیطی و فناوری های نوین در بهینه سازی زیرساخت های عمرانی مرتبط با مدیریت آب های سطحی در بستر عملکرد شهرداری هاست. مطالعات موردی در شهرهایی مانند مشهد، گرگان و شیروان، نشان داد که استفاده از طراحی مبتنی بر داده، سامانه های هوشمند، و رویکردهای طبیعت محور می تواند به طور موثری حجم رواناب ها را کنترل کرده، هزینه های اجرایی را کاهش دهد و کیفیت زیست محیطی را ارتقاء بخشد. بهره گیری از مدل سازی سه بعدی، حسگرهای نوری، مصالح نفوذپذیر و ساختارهای آبگیر محلی، به عنوان ابزارهایی عملی و قابل اجرا در سطح شهرداری ها مورد ارزیابی قرار گرفت. نتیجه بررسی ها نشان می دهد که دستیابی به زیرساخت های پایدار و تاب آور، تنها در صورت بازنگری در سیاست های اجرایی شهرداری، ارتقاء هماهنگی بین بخشی، و سرمایه گذاری در فناوری های نوین امکان پذیر است.

کلیدواژه ها:

آب های سطحی ، زیرساخت عمرانی ، تاب آوری محیطی ، مدیریت شهری ، شهرداری