نقش رفتارهای کلاسی معلم در شکل گیری خودپنداره تحصیلی دانش آموزان

خودپنداره تحصیلی، به عنوان یکی از سازه های اساسی در روان شناسی تربیتی، نقش محوری در موفقیت تحصیلی دانش آموزان ایفا می کند. این مفهوم به برداشت ها و ارزیابی های فرد از توانایی ها، نقاط قوت، و ضعف های خود در زمینه یادگیری و عملکرد تحصیلی اشاره دارد. شکل گیری و تقویت خودپنداره تحصیلی مثبت، نه تنها بر عملکرد آکادمیک دانش آموزان تاثیرگذار است، بلکه ابعاد مختلف زندگی فردی و اجتماعی آنان را نیز تحت الشعاع قرار می دهد. در این میان، رفتارهای کلاسی معلمان به دلیل تعامل مستقیم و مستمر با دانش آموزان، از عوامل تعیین کننده در این فرآیند محسوب می شوند. رویکردهای آموزشی، سبک های ارتباطی، نحوه بازخورد دادن، و ایجاد فضایی امن و حمایتی در کلاس درس، همگی می توانند به تقویت یا تضعیف خودپنداره تحصیلی دانش آموزان منجر شوند. معلمان با اتخاذ رفتارهای تشویقی، ارائه بازخوردهای سازنده، و ایجاد فرصت هایی برای موفقیت، می توانند حس شایستگی و توانمندی را در دانش آموزان پرورش دهند. در مقابل، رفتارهای انتقادی، نادیده گرفتن تلاش ها، و مقایسه دانش آموزان با یکدیگر، می تواند به کاهش اعتماد به نفس و خودپنداره منفی در آنان منجر شود. این مقاله با هدف بررسی جامع نقش رفتارهای کلاسی معلمان در شکل گیری خودپنداره تحصیلی دانش آموزان، به تحلیل و تشریح ابعاد مختلف این رابطه می پردازد. یافته های پژوهش حاضر نشان می دهد که معلمان می توانند با بهره گیری از راهبردهای آموزشی موثر و سبک های ارتباطی مناسب، نقش کلیدی در تقویت خودپنداره تحصیلی دانش آموزان ایفا کنند، که این امر به نوبه خود، به بهبود عملکرد تحصیلی و افزایش انگیزه آنان منجر خواهد شد.

کلیدواژه ها:

خودپنداره تحصیلی ، رفتارهای کلاسی معلم ، اعتماد به نفس ، عملکرد تحصیلی ، فضای آموزشی.