تحلیل حقوق بشری بر مشارکت زنان در ورزش در سطح بین المللی

ورزش به عنوان ابزاری برای تحقق توسعه پایدار، سلامت اجتماعی و توانمندسازی زنان، در اسناد حقوق بشری جایگاه ویژه ای یافته است. با این حال، مشارکت زنان در ورزش به ویژه در کشورهای در حال توسعه، با چالش های متعددی مواجه است. پژوهش حاضر با روش توصیفی-تحلیلی و با بهرهگیری از منابع کتابخانه ای، به بررسی مبانی حقوقی مشارکت زنان در ورزش و موانع ساختاری، فرهنگی و حقوقی این مشارکت در ایران میپردازد. یافته ها نشان می دهد که خلاهای قانونی، نگرش های سنتی و نبود سیاستگذاری موثر، مانع از تحقق حقوق ورزشی زنان در سطح برابر با مردان شده است. در مقایسه با کشورهای پیشرو مانند ایالات متحده و نروژ، ایران در زمینه عدالت جنسیتی در ورزش نیازمند اصلاحات بنیادین است. در پایان، پیشنهادهایی جهت بهبود وضعیت موجود ارائه شده است. در این راستا، نهادهای بین المللی نظیر یونسکو، سازمان ملل متحد و کمیته بین المللی المپیک بارها بر اهمیت رفع موانع ساختاری و فرهنگی در مسیر مشارکت برابر زنان در فعالیت های ورزشی تاکید کرده اند و ورزش را ابزاری برای تحقق اهداف توسعه پایدار و گسترش برابری جنسیتی دانسته اند. اسناد بینالمللی مانند منشور بین المللی تربیت بدنی و ورزش، اعلامیه هزاره، و اهداف توسعه پایدار، کشورها را به تقویت حضور زنان در ورزش حرفهای و همگانی، و رفع تبعیضهای جنسیتی موجود متعهد ساختهاند. با توجه به تعهدات بین المللی ایران و الزامات حقوق بشری، پرداختن به این موضوع از منظر حقوقی و تطبیقی، ضرورتی اجتنابناپذیر برای دستیابی به عدالت جنسیتی در حوزه ورزش محسوب میشود.

کلیدواژه ها:

تبعیض جنسیتی ، حق بر بدن ، حقوق بشر ، عدالت جنسیتی ، مشارکت زنان در ورزش