رویکردهای چندحسی در آموزش ریاضی به کودکان دارای اختلال ریاضی در مدارس ابتدایی

هدف اصلی این مقاله مروری، تبیین و تحلیل جامع رویکردهای چندحسی به عنوان یک راهبرد آموزشی موثر برای کودکان مبتلا به اختلال یادگیری ریاضی (دیسکلکولیا) در مقطع ابتدایی است. اختلال ریاضی، یک ناتوانی یادگیری با پایه عصبی-زیستی است که بر توانایی فرد در درک، یادگیری و به کارگیری مفاهیم عددی و ریاضی تاثیر منفی می گذارد و می تواند منجر به اضطراب ریاضی، افت تحصیلی و محدودیت در فرصت های آینده شود. روش های تدریس سنتی ریاضی که عمدتا بر حافظه و تکرار انتزاعی متمرکز هستند، اغلب در پاسخگویی به نیازهای این دسته از دانش آموزان ناتوان بوده و چالش های آن ها را تشدید می کنند. در مقابل، رویکردهای چندحسی با درگیر کردن همزمان چندین کانال حسی (بینایی، شنوایی، لامسه و حرکتی) به دنبال ایجاد مسیرهای عصبی متعدد و قوی تر برای یادگیری هستند. این مقاله با بررسی مبانی نظری و عصب شناختی این رویکردها، نشان می دهد که چگونه تجارب عینی و ملموس می توانند به درک مفاهیم انتزاعی ریاضی کمک کنند. در این مقاله، ابتدا به تعریف دقیق اختلال ریاضی، ویژگی ها، علل و روش های تشخیص آن پرداخته می شود. سپس، مبانی نظری رویکردهای چندحسی، از جمله مدل هایی مانند VAKT (دیداری، شنیداری، حرکتی، لامسه) و به ویژه رویکرد آموزشی CRA (عینی، تصویری، انتزاعی) به تفصیل شرح داده می شوند. بخش عمده ای از مقاله به کاربردهای عملی و استراتژی های اجرایی این رویکردها در کلاس درس اختصاص یافته است؛ از جمله استفاده از ابزارهای کمک آموزشی، بازی وارسازی، فناوری های دیجیتال و فعالیت های حرکتی برای آموزش مفاهیم پایه مانند شمارش، چهار عمل اصلی، کسرها و حل مسئله. در نهایت، مقاله با تاکید بر اهمیت تلفیق این رویکردها در برنامه های درسی و برنامه های تربیت معلم، نتیجه گیری می کند که آموزش چندحسی نه تنها یک روش مداخله ای موثر برای دانش آموزان دارای اختلال ریاضی است، بلکه به عنوان یک رویکرد آموزشی فراگیر، می تواند کیفیت یادگیری ریاضی را برای همه دانش آموزان دوره ابتدایی بهبود بخشد و زمینه را برای درک عمیق تر و نگرش مثبت تر به ریاضیات فراهم آورد.

کلیدواژه ها:

رویکرد چندحسی ، اختلال ریاضی (دیسکلکولیا) ، آموزش ریاضی ، مدارس ابتدایی ، ناتوانی های یادگیری خاص