نقش واسطهای کنش تاملی والدین در رابطه بین تجارب آسیبزای دوران کودکی با رفتارهای خود آسیبرسان

این پژوهش با هدف تعیین بررسی نقش واسطهای کنش تاملی والدین در رابطه بین تجارب آسیبزای دوران کودکی با رفتارهای خود آسیبرسان انجام شد. جامعه آماری شامل تمام نوجوانان مشغول به تحصیل در مقطع متوسطه اول پسرانه شهر پردیس تهران در نیمسال اول سال تحصیلی بودند که با روش نمونه برداری در دسترس و داوطلبانه تعداد ۱۵۶ نفر انتخاب شدند. ابزارهای سنجش سیاهه رفتارهای خود آسیبرسان کلونسکی و گلن (۲۰۰۹)، مقیاس کنش تاملی والدین لویتن و دیگران (۲۰۱۷) و پرسشنامه تجارب آسیبزای دوران کودکی برنستاین و دیگران (۲۰۰۳) بود. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر انجام گرفت. یافته های بدست آمده در مسیر مستقیم نشان داد: بین تجارب آسیب زای دوران کودکی و کنش تاملی والدین با رفتارهای خود آسیبرسان و تجارب آسیب زای دوران کودکی با کنش تاملی والدین در سطح معناداری رابطه داشت. همچنین نتایج مسیر غیرمستقیم نشان داد کنش تاملی والدین در رابطه بین تجارب آسیبزای دوران کودکی درصد توانایی تبیین واریانس رفتارهای خود آسیبرسان را داشت.

کلیدواژه ها:

کنش تاملی والدین ، تجارب آسیبزای دوران کودکی ، رفتارهای خود آسیبرسان