بررسی نقش یادگیری مشارکتی در کلاس درس با رابطه دوستانه معلم و دانش آموز

یادگیری مشارکتی به عنوان یکی از رویکردهای نوین آموزشی، مبتنی بر تعامل فعال میان دانش آموزان و همچنین ارتباط موثر و انسانی میان معلم و شاگردان است. این شیوه آموزشی، نه تنها به ارتقاء سطح شناختی و تحصیلی فراگیران کمک می کند، بلکه زمینه ساز رشد اجتماعی، عاطفی و مهارت های ارتباطی آنان نیز می باشد. یکی از مهم ترین مولفه های موثر در موفقیت یادگیری مشارکتی، نوع رابطه ای است که میان معلم و دانش آموزان در کلاس درس برقرار می شود. ارتباطی گرم، صمیمی، حمایت گر و دوستانه میان معلم و دانش آموز، باعث افزایش حس امنیت روانی، اعتماد به نفس، مشارکت فعال و انگیزش درونی فراگیران می گردد. پژوهش های متعددی نشان داده اند که رابطه مثبت معلم و دانش آموز نه تنها موجب کاهش اضطراب های تحصیلی و بهبود جو کلاس می شود، بلکه تعاملات گروهی در فعالیت های مشارکتی را نیز تقویت می کند. هدف این مقاله بررسی نقش و تاثیر متقابل رابطه دوستانه معلم و دانش آموز بر کیفیت اجرای یادگیری مشارکتی و پیامدهای آن بر پیشرفت تحصیلی و مهارت های اجتماعی دانش آموزان دوره ابتدایی است. روش تحقیق به صورت مروری بوده و اطلاعات از طریق بررسی منابع معتبر داخلی و خارجی گردآوری شده است. یافته های حاصل از تحلیل متون علمی نشان می دهند که در فضایی که رابطه معلم و دانش آموز مبتنی بر همدلی، احترام و اعتماد باشد، یادگیری مشارکتی اثربخش تر، هدفمندتر و پایدارتر خواهد بود. در چنین محیطی، دانش آموزان به راحتی ایده های خود را مطرح کرده، در فعالیت های گروهی شرکت می کنند و احساس تعلق بیشتری به کلاس دارند. این امر در نهایت منجر به تقویت انگیزه تحصیلی، کاهش افت یادگیری و رشد همه جانبه دانش آموزان می شود. بر این اساس، تقویت مهارت های ارتباطی معلمان و آموزش رویکردهای یادگیری مشارکتی در نظام تربیتی کشور از اهمیت فراوانی برخوردار است.

کلیدواژه ها:

یادگیری مشارکتی ، معلم ، دانش آموز ، ارتباط دوستانه ، محیط یادگیری ، انگیزش تحصیلی