بررسی نظری تاثیر رویکرد هیجان مدار بر افزایش خودسازمان دهی دانش آموزان

یکی از بزرگترین چالش های قرن بیستم برقراری روابط و کنترل این روابط است که تحت تاثیر خودسازمان دهی فرد می باشد. خودسازمان دهی در دانش آموزان به طور ویژه ای با کنترل هیجانات آنان در ارتباط می باشد. هدف مطالعه پژوهش حاضر بررسی نظری تاثیر راهبرد هیجان مدار بر میزان بهبود خودسازمان دهی دانش آموزان در مقطع ابتدایی و متوسطه اول می باشد. این پژوهش به روش مطالعه مروری انجام شده است. نتیجه کلی پژوهش حاضر حاکی از آن است که کاربرد رویکرد هیجان مدار در طول یادگیری دانش آموزان و در روابط مربی-متربی می تواند به افزایش خودسازمان دهی در آن ها منجر شود. همچنین مطالب بیان شده نشان دهنده ارتباط این راهبرد درمانی در دیگر عناصر فراشناختی مانند افسردگی، اضطراب و ترس نیز می باشد و به همان میزانی که به هیجانات اهمیت داده شده و رشد کنند می توانند کودکان و نوجوانان با سلامت روان بالاتری در جامعه پرورش دهند.

کلیدواژه ها:

خودسازمان دهی ، رویکرد هیجان مدار ، هوش هیجانی ، نوجوانان