چگونه توانستم با آموزش مهارت های ارتباطی، تعامل اجتماعی دانش آموزان منزوی را تقویت کنم؟

در سال تحصیلی اخیر با پدیده ای نگران کننده در میان برخی از دانش آموزان روبه رو شدم؛ دانش آموزانی که از جمع دوری می کردند، در فعالیت های گروهی مشارکت نداشتند و به طور کلی نشانه هایی از انزوا و کم تعاملی اجتماعی از خود بروز می دادند. این وضعیت می توانست تبعات روانی، تحصیلی و رفتاری نامطلوبی در پی داشته باشد. به عنوان مشاور مدرسه، تصمیم گرفتم با یک رویکرد علمی و مداخله ای، برای حل این مشکل اقدام کنم. هدف من این بود که با آموزش مهارت های ارتباطی از جمله گوش دادن فعال، برقراری ارتباط چشمی، ابراز وجود، بیان احساسات و مدیریت هیجانات، زمینه تعامل موثرتر این دانش آموزان را با همسالان، معلمان و خانواده فراهم کنم. برای این منظور، ابتدا با گردآوری شواهد اولیه از طریق مشاهده، مصاحبه و پرسش نامه، وضعیت موجود را بررسی کردم. سپس با بررسی منابع نظری و پژوهشی، راهکارهای عملی را طراحی کرده و آن ها را به صورت کارگاه های مشاوره ای، فعالیت های گروهی و تمرینات بین فردی اجرا نمودم. در مرحله بعد، با گردآوری شواهد ثانویه و تحلیل داده ها، به نتایج امیدوارکننده ای دست یافتم. اغلب دانش آموزان منزوی توانستند در تعاملات اجتماعی فعال تر شوند، احساس تعلق بیشتری به مدرسه پیدا کنند و مهارت های بین فردی خود را بهبود دهند. این اقدام پژوهی نشان داد که آموزش مهارت های ارتباطی نه تنها برای افزایش تعامل اجتماعی، بلکه برای پیشگیری از آسیب های روانی، یک ضرورت جدی در مدارس محسوب می شود.

کلیدواژه ها:

مهارت ، تعامل اجتماعی ، دانش آموزان