تاثیر آموزش روایت و شخصیت سازی در ادبیات فارسی

آموزش مهارت های روایت و شخصیت سازی در ادبیات فارسی از جمله محورهای مغفول اما بنیادین در نظام آموزشی ایران به شمار می رود؛ محورهایی که می توانند نه تنها در تقویت فهم متون ادبی نقش آفرین باشند، بلکه بنیان گذار رشد تفکر انتقادی، خلاقیت و بسط مهارت های ارتباطی و اجتماعی در دانش آموزان شوند. تحقیق حاضر با بهره گیری از روش مروری تحلیلی و استناد به جدیدترین پژوهش های داخلی، به واکاوی اهمیت روایت پردازی و شخصیت سازی در فرایند آموزش ادبیات فارسی پرداخته است. یافته ها نشان می دهد که روایت، به عنوان ابزاری برای بازنمایی تجربه های زیسته و انتقال ارزش های فرهنگی و اخلاقی، به دانش آموزان امکان می دهد خویشتن را در آیینه داستان کشف کنند، هویت فردی و جمعی خود را بازآفرینی نمایند و در مواجهه با موقعیت های گوناگون، قدرت تحلیل، همدلی و تصمیم گیری مسئولانه را پرورش دهند. شخصیت های ادبی نیز، با انعکاس پیچیدگی های انسانی و اجتماعی، نقش مهمی در آشنایی دانش آموزان با مفاهیم اخلاقی، هنجارها، و ارزش های جامعه ایفا می کنند. از سوی دیگر، چالش های ساختاری، محتوایی و اجرایی موجود در نظام آموزشی فعلی، همچون کم توجهی به فضای کارگاهی، کمبود منابع مهارتی و کافی نبودن رویکرد تعاملی معلمان، موجب شده مهارت آموزی در این حوزه ها کمتر عملیاتی گردد. نتیجه گیری نهایی پژوهش تاکید دارد که بازنگری اساسی در محتوا و روش های آموزشی، توانمندسازی حرفه ای معلمان و ایجاد بسترهای تعاملی، لازمه ارتقای سطح مهارت های روایی و شخصیت پردازی و تقویت هویت فرهنگی دانش آموزان است.

کلیدواژه ها:

آموزش ادبیات فارسی ، روایت پردازی ، شخصیت سازی ، هویت فرهنگی ، مهارت های ادبی