مکان یابی مجدد زلزله های منطقه تالش به روش HDC

در این مقاله تعداد ۲۲۵ زلزله در فاصله زمانی ۱۹۹۶-۲۰۱۰ با استفاده از داده های شبکه های لرزه شناسی موسسه ژئوفیزیک دانشگاه تهران و پژوهشگاه بین المللی زلزله شناسی و مهندسی زلزله دوباره مکان یابی شدند. رومرکز اکثر زلزله ها در داخل سه خوشه لرزه ای است که همگی دارای زلزله های نسبتا بزرگ از سال ۱۹۹۶ به بعد هستند. خوشه های مذکور در امتداد گسل های تالش، منجیل و بزقوش تمرکز یافته اند. نقشه لرزه خیزی بدست آمده نشان میدهد که فقط تعداد کمی زلزله در داخل و در امتداد حاشیه غربی دریای خزر اتفاق می افتند. این مشاهده تاییدی بر صلب بودن پوسته دریای خزر است. در دامنه شمالی کوه سبالن درون ناحیه های که ماسون و همکاران آن را به نام بلوک صلب تالش معرفی کرده اند، فعالیت لرزهای بسیار کم است. مکانیابی مجدد خوشه لرزه ای اردبیل که در برگیرنده زلزله اصلی ۱۹۹۷ گلستان اردبیل است اطلاعات جدیدی در مورد زلزله گلستان و گسل مسبب آن، گسل بزقوش ارایه داد. روش HDC (Hypocentroidal Decomposition) برای مکانیابی مجدد با دقت GT۵ (خطای زیر ۵) کیلومتر یا کمتر برای ۱۶ زلزله از خوشه لرزهای اردبیل استفاده شد. بر اساس مکان یابی دقیق انجام شده ی زلزله ی اصلی و پس لرزه های بزرگ آن و همچنین توزیع زمانی پس لرزه ها، به وجود پارگی یک طرفه گسل به سمت جنوب غرب پی بردیم. مقایسه پراکندگی پس لرزه های مکانیابی شده با ساز و کار ارایه شده توسط دانشگاه هاروارد، ساز و کار گسل بزقوش را امتداد لغز نشان داد. عمق زلزله اصلی با استفاده از داده های ایستگاه های شتابنگاری ۱۲ کیلومتر محاسبه شد.

کلیدواژه ها:

HDC ، مکان یابی مجدد ، خوشه ی لرزه ای ، زلزله گلستان اردبیل ، گسل بزقوش ، بلوک صلب تالش