بهبود اتصال لثه به ایمپلنت دندانی از طریق کاربرد لایه سمانی سطحی مروارید عبادی

در چند دهه اخیر، استفاده از ایمپلنت های دندانی به طور گسترده ای افزایش یافته است. استفاده از ایمپلنت به یک راه حل بسیار محبوب برای ترمیم از دست دادن دندان ها و بازیابی بادوام زیبایی و توانایی جویدن بیماران بی دندان تبدیل شده است. ایمپلنت های دندانی فاقد اجزای عملکردی مهم مرتبط با دندان های طبیعی مانند سمنتوم و رباط پریودنتال هستند و بنابراین ایمپلنت ها فاقد ویژگی هایی مانند انتقال نیروی جویدن و همچنین سیستم های دفاعی ایمنی می باشند. بافت همبندی در دندان از طریق الیاف کلاژنی به دندان می شود و به عنوان یک بافت پشتیبانی و محافظتی برای سایر بافت ها مانند لثه و استخوان عمل می کند. برای ایجاد اتصال ایمپلنت با بافت همبندی تولید لایه سمنتی لازم است، که توسط سلول های سمنتوبلاست تولید و رشد داده می شوند. سلول های بنیادی مزانشیمی دندانی (DMSCs) سلول های چند توانی هستند که در بافت های مختلف دندان یافت می شوند و دارای ویژگی های سلول های مزانشیمی (MSCs) هستند. سلول های DMSC شامل سلول های بنیادی پالپ دندان (DPSCs)، سلول های بنیادی از دندان های شیری لایه برداری شده (SHED)، سلول های بنیادی رباط پریودنتال (PDLSCs)، سلول های SCAP، سلول های بنیادی مزانشیمی لثه (GMSCs)، سلول های بنیادی فولیکول دندانی (DFSCs)، سلول های بنیادی زایای دندان (TGSCs) و سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از استخوان آلوئولی (ABMSCs) می باشند. مطالعات اخیر نشان می دهند که سلول های SCAP نرخ تکثیر بالاتری نسبت به سلول های DPSC و سلول های PDLSC نرخ تکثیر کمتری نسبت به سلول های DFSC دارند. علاوه بر این، در مقایسه با سلول های DPSC، سلول های SCAP توانایی مهاجرت بیشتری دارند. در این مطالعه، سلول های بنیادی پاپیلای آپیکال با استفاده از محیط تمایز حاوی اسید اسکوربیک و β-گلیسروفسفات به سمنjوبلاست تمایز داده شدند. تمایز hSCAP ها با استفاده از روش رنگ آمیزی آلیزارین رد تایید شد.

کلیدواژه ها:

سلول های آپیکال پاپیلا ، محیط تمایزی ، ایمپلنت تیتانیومی