تحولات مطالعات امکان سنجی در طرح های معماری و تاثیر آن در ارتقا صنعت ساختمان ایران

مطالعات امکان سنجی ابزاری کلیدی در برنامه ریزی و اجرای طرح های ساختمانی هستند، اما در ایران به طور گسترده نادیده گرفته می شوند. هدف این پژوهش، بررسی اهمیت این مطالعات و تاثیرات منفی عدم انجام آنها بر طرح های بزرگ ساختمانی در کشور است. روش تحقیق این مطالعه کیفی و با تمرکز بر تحلیل مطالعه های موردی ازجمله مصلای تهران، برج میلاد، نمایشگاه شهر آفتاب، پل طبیعت و مجتمع تجاری پالادیوم است. نتایج نشان می دهند که عدم توجه به مطالعات امکان سنجی منجر به بروز تاخیرات زمانی، افزایش هزینه ها و کاهش کیفیت اجرای طرح ها می شود. این پژوهش همچنین پیشنهاد هایی برای ترویج فرهنگ استفاده از مطالعات امکان سنجی و بهبود فرایندهای اجرایی در صنعت ساختمان ارائه می دهد. این نتایج می توانند راهنمایی برای مطالعات بعدی در این حوزه باشند و به بهبود کیفیت و موفقیت طرح های ساختمانی در ایران کمک کنند. همچنین تحقیق حاضر به ضرورت گنجاندن مباحث مربوط به مطالعات امکان سنجی در سرفصل های آموزشی دانشکده های معماری تاکید می کند و آموزش این مباحث به دانشجویان، آنها را قادر می سازد تا درک بهتری از چالش های موجود در صنعت ساختمان پیدا کنند و به عنوان متخصصانی توانمند در آینده فعالیت کنند. درنهایت تاکید بر نیاز به پژوهش های بیشتر در زمینه مطالعات امکان سنجی می تواند سبب شناسایی راهکارهای عملی برای ارتقاء وضعیت فعلی در صنعت ساختمان شود.

کلیدواژه ها:

صنعت ساختمان ، مطالعات امکان سنجی ، برنامه ریزی ، اجرای طرح