سازمان بینالمللی کار؛ از تدوین مقاوله نامهها تا ارائه توصیه نامهها

سازمان بینالمللی کار یا به اختصار ILO محصول بیش از یک سده گفتوگو، مناظره و ابتکارات فکری از سوی اندیشمندان، انجمنهای مدافع کارگران، دولت ها و جنبشهای سیاسی و اجتماعی است. نخستین نهاد پیشینی آن، انجمن بینالمللی حمایت قانونی از کارگران در سال ۱۰۹۱ در شهر بازل سوئیس تاسیس شد که بعدها به هسته اولیه ILO تبدیل گردید. در سطح ملی نیز، اجرای قوانین اجتماعی دولت آلمان در دهههای پایانی قرن نوزدهم نخستین الگوی حمایت از حقوق کارگران را فراهم آورد. این مقاله با روش تحلیل اسنادی و تطبیقی، ابتدا سیر تاریخی شکلگیری ILO و تاثیر بسترهای ملی و بینالمللی بر پیدایش آن را بررسی می کند. سپس ساختار سهگانه سازم ان، متشکل از کنفرانس بینالمللی کار بهعنوان عالیترین مرجع تصمیمگیری، هیئت مدیره به عنوان ارائهکننده خطمشیهای اجرایی و دفتر بینالمللی کار به عنوان متولی هماهنگی و پیگیری روزمره و نقش کمیسیونهای تخصصی را تشریح مینماید. در ادامه، فرآیند تدوین، تصویب و نظارت بر مقاولهنامهها و توصیهنامهها، معیارهای پذیرش اعضای جدید و سازوکار تصویب بودجه مورد واکاوی قرار میگیرد. بخش پایانی مقاله به تحلیل تعامل میان حقوق بینالمللی کار و حقوق کار داخلی می پردازد. گرچه حقوق بینالمللی کار در هماهنگ سازی کلیه نظامهای ملی موثر بوده است، حداقلی بودن استانداردها و اختیارات گسترده کشورها در اجرای آنها مانع از ایجاد وحدت کامل در قواعد کار در سطح جهان شده است. در پایان، پیشنهاداتی جهت تقویت الزامآوری استانداردهای بین المللی و بهبود مکانیسم نظارت ILO ارائه میشود.

کلیدواژه ها:

حقوق بینالمللی کار ، سازمان بینالمللی کار