بررسی تطبیقی حق بر اشتغال زنان در نظام حقوقی ایران و اسناد بینالمللی حقوق بشر

اشتغال زنان به عنوان یکی از شاخصهای توسعه انسانی، در اسناد بینالمللی حقوق بشر و همچنین در برخی قوانین داخلی کشورها مورد حمایت قرار گرفته است. در نظام حقوقی ایران، اصولی از قانون اساسی، قانون کار و قوانین حمایتی به ظاهر از اشتغال زنان حمایت می کنند، اما در عمل با موانع جدی فرهنگی، حقوقی و نهادی مواجهاند. از سوی دیگر، اسناد بینالمللی مانند کنوانسیون رفع کلیه اشکال تبعیض علیه زنان (CEDAW) و میثاقهای بینالمللی، بر اصل برابری و رفع تبعیض تاکید دارند. این مقاله با رویکردی تطبیقی، به تحلیل جایگاه حق اشتغال زنان در قوانین ایران و مقایسه آن با استانداردهای بینالمللی می پردازد. یافته های تحقیق نشان می دهد که علیرغم برخی پیشرفت ها، همچنان چالش هایی چون فقدان سیاستگذاری هدفمند، تبعیض نهادینه شده و تعارض بین قانون و سنت های فرهنگی، مانع از تحقق کامل این حق در ایران شده اند. مقاله بر ضرورت اصلاحات تقنینی، نهادسازی حمایت محور و تعامل فعال با نهادهای بینالمللی حقوق بشر تاکید دارد.

کلیدواژه ها:

برابری جنسیتی ، اشتغال زنان ، حقوق بشر ، تبعیض ، CEDAW ، حقوق کار ، سیاستهای عمومی