ضرورت قانونگذاری در مدیریت موقعیت های تعارض منافع

تعارض منافع از جمله موقعیتهایی است که می تواند زمینه ساز بروز فساد شود به منظور مدیریت این موقعیتها و مقابله با آثار سوء آن راهکارهای متعددی در حوزه های مختلف بکار گرفته شده است. آنچه این پژوهش به دنبال پاسخگویی به آن است. این پرسش اساسی است که آیا مدیریت موقعیتهای تعارض منافع مستلزم قانون گذاری مستقل است؟ و قانون به چه طریقی می تواند به مدیریت این موقعیتها کمک کند؟ پژوهش حاضر از نظر ماهیت توصیفی - تحلیلی است و با جمع آوری اطلاعات مورد نیاز به روش اسنادی - کتابخانه ای و بررسی تجربیات کشورهای دیگر و دکترین حقوقی به این نتیجه دست یافته است که موقعیتهای تعارض منافع زمینه های بروز شخص محور و ساختار محور دارد زمینه های شخص محور عمدتا مشابه با یکدیگر بوده که با تصویب قوانین کلی و جامع می توان به کنترل این بخش از تعارض منافع کمک کرد از طرفی زمینه های ساختار محور تعارض منافع به علت تفاوت ساختاری نهادها با یکدیگر نیازمند توجه خاص و تصویب قوانین موردی و اختصاصی است تصویب الیحه نحوه مدیریت تعارض منافع در انجام وظایف قانونی و ارائه خدمات عمومی می تواند تا حد زیادی پوشش دهنده زمینه های شخص محور تعارض منافع باشد که در کنار تصویب قوانین و مقررات اختصاصی به ضرورت مقابله و مدیریت موقعیتهای تعارض منافع در ایران پاسخ دهد.

کلیدواژه ها:

تعارض منافع ، قانون گذاری ، مبارزه با فساد ، مدیریت ، حقوقی ، نمایندگی