میانجیگری در امور کیفری در سیستم قضایی ایران

امروزه، تراکم پرونده ها و دقت ناکافی قضاوت در هنگام رسیدگی از یک سو و پیچیدگی دادرسی و سنگینی هزینه های آن مردم را نسبت به قضاوت شورایی و پذیرش شیوه های مصالحه آمیز حل و فصل دعاوی ترغیب می نماید. یکی از شیوه های حل اختلافات مصالحه آمیز در امور کیفری، میانجی گیری می باشد. میانجیگری یکی از روش های غیرالزام آور حل و فصل اختلافات است که طی آن شخص ثالث بی طرف به طرفین دعوا کمک می کند تا به یک راه حل توافق شده و دوجانبه دست یابند. قانونگذار با ایجاد نهاد میانجیگری که یک فرآیند سه طرفه شامل بزه دیده، بزهکار و جامعه محلی است، اهداف بیشماری که هم برای افراد و هم دادگاه ها مناسب می باشد را دنبال نموده است. از دلایل این رویکرد می توان به سرعت بیشتر و هزینه کمتر و همچنین اختیار طرفین دعوی در تعیین تشریفات حل اختلافات اشاره کرد این شیوه که در خارج از دادگاه به حل اختلاف می پردازد شیوه ای غیرترافعی است که از آنجایی که اساس آن بر توافق طرفین است اختلاف را با رضایت و صمیمیت خاصی حل می نماید. در پژوهش حاضر با روش تحلیلی-توصیفی و با استفاده از منابع کتابخانه ای به بررسی میانجیگری در امور کیفری در سیستم قضایی ایران پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

میانجی گری ، صلح و سازش ، امور کیفری ، سیستم قضایی