اثربخشی مداخله اموزش ارتباط بدون خشونت برمهارت های بین فردی و تاب آوری در کودکان کار

زمینه و هدف: کودکان کار کودکانی هستند که علیرغم داشتن سن پایین به مشاغلی مشغول هستند که مانع تجربه دوران کودکی متناسب با سن شده و همین شرایط روی سلامت جسم، روان و اجتماعی آنها تاثیر منفی دارد. هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی مداخله اموزش ارتباط بدون خشونت بر مهارت های بین فردی و تاب آوری در کودکان کار بود. روش: پژوهش حاضر از لحاظ هدف، کاربردی و از لحاظ روش، شبه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون بود. جامعه آماری شامل تمامی کودکان کار ۸-۱۲ ساله شهر تهران در سال ۱۴۰۳ بود که تعداد ۳۰ کودک کار با نمونه گیری تصادفی در دسترس برحسب شرایط ورود به پژوهش به عنوان گروه نمونه انتخاب شدند و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایشی و کنترل تخصیص یافتند. هر دو گروه قبل و بعد از مداخله پرسشنامه های هوش هیجانی صفت فرم کودکان برای سنجش مهارت های بین فردی (۲۰۰۸)، تاب آوری مرل ۲۰۰۸ را تکمیل نمودند. گروه آزمایشی ۱۶ جلسه ۴۵ دقیقه ای را دریافت نمود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کواریانس و نرم افزار SPS۲۲ انجام شد یافته ها: یافته های پژوهش تفاوت معناداری را بین دو گروه آزمایشی و گواه در متغیر مهارت های بین فردی، تاب آوری نشان داد. مداخله ارتباط بدون خشونت بر ارتقای مهارت های بین فردی، تاب آوری اثرخشی معناداری داشته است. نتیجه گیری: با توجه به لزوم ارتقای مهارت های بین فردی و تاب آوری و پاسخدهی سازگارانه به چالش های زندگی در کودکان کار، اجرای مداخله برای این گروه آسیب پذیر جامعه امری ضروری است.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، خشونت ، روابط بین فردی ، کودک کار