اثربخشی آموزش کیفیت زندگی برخودشفقتورزی وخودکارآمدی بدنی زنان با تجربه طلاق عاطفی

مقدمه و هدف: باتوجه با آثارمنفی و مخربی که طلاق عاطفی بر رابطه زناشویی زوجین دارد، پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش کیفیت زندگی بر خودشفقت ورزی و خودکارآمدی بدنی زنان با تجربه طلاق عاطفی صورت گرفت. مواد و روش پژوهش حاضر: روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی و طرح پژوهش از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل همه زنان با تجربه طلاق عاطفی بود که از این جامعه آماری ۳۰ زن با تجربه طلاق عاطفی به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و ۱۵ نفر در گروه آزمایش و ۱۵ نفر در گروه کنترل قرار داده شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های خودشفقت ورزی نف (۲۰۰۳) و پرسشنامه خودکارآمدی بندورا ۱۹۹۲ و طلاق عاطفی گاتمن ۱۹۹۵ استفاده شد و سپس نتایج حاصل از این پرسشنامه ها توسط تحلیل کوواریانس تک متغیره به وسیله نرم افزار spss۲۷ مورد تحلیل قرار گرفت. نتیجه گیری: نتایج این پژوهش حاکی از آن بود که طلاق عاطفی یکی از عناصر فرسودگی جسمی و روحی در خودکارآمد بودن زندگی و ازدست دادن خودشفقتی است، آموزش کیفیت زندگی منجر به بازیابی خودکارآمدی بدنی (جسمی و روحی) و خودشفقتی می گردد، امیداست که طلاق عاطفی که منجر به پیری زودرس جسمی و یا طلاق و بسیاری از معضلات اجتماعی می شود، مورد توجه واقع گردد و با روش های نوین روانشناسی و روانکاوی تا حدودی مشکلات زوجین بر طرف گردد. واژگان کلیدی: آموزش کیفیت زندگی، خودشفقت ورزی، خودکارآمدی بدنی، زنان با تجربه طلاق عاطفی

کلیدواژه ها:

آموزش کیفیت زندگی ، خودشفقت ورزی ، خودکارآمدی بدنی ، زنان با تجربه طلاق عاطفی