اثربخشی آموزش درمان شناختی رفتاریبر نظم جویی شناختی هیجانی و خودکارآمدی بیماران بیماران مبتلا به افسردگی اساسی

هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش درمان شناختی رفتاری بر نظم جویی شناختی هیجانی و خودکارآمدی بیماران بیماران مبتلا به افسردگی اساسی بود. پژوهش حاضر از لحاظ هدف جزء پژوهشهای کاربردی و از لحاظ روش از نوع مطالعات نیمه آزمایشی و با طرح پیش آزمون و پسآزمون است. جامعه پژوهش شامل ۱۵۰ نوجوان دختر دارای اختلال افسردگی اساسی مراجعهکننده به ۵ کلینیک مشاوره و روانشناختی در سال ۱۴۰۳ در شهرمشهد بودند که از بین آن ها به صورت در دسترس ۴۰ نوجواندختر به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی جایگزین در دو گروه آزمایش (۲۰) نفر و کنترل (۲۰) نفرانتخاب شدند. ابزارهای این پژوهش شامل پرسشنامه تنظ ی م شناختی هیجان (گارنفسکی و همکاران)، پرسشنامه خودکارآمدی عمومی (شرر و مادوکس، ۱۹۸۲)، بود. روش تحلیل اینپژوهش، تحل یل کوواری انس چند متغیری (MANCOVA) می باشد. یافته ها نشان داد که آموزش درمان شناختی رفتاری در افزایش نظم جویی شناختی هیجانی و افزایش خودکارآمدی نوجوانان دارای اختلال اضطراب فراگیر در شهر مشهد موثر بوده است. بنابراین پیشنهاد می شود درمان شناختی رفتاری برای افزایش توانایی افراد و بهبودهیجانات و عواطف و خودکارآمدی نوجوانان مبتلا به اختلال افسردگی اساسی در مواجهه با چالش ها و موقعیت های دشوار زندگی استفاده شود.

کلیدواژه ها:

درمان شناختی رفتار ی ، نظم جویی شناختی هیجانی ، خودکارآمدی ، اختلال افسردگی اساسی