بررسی اثربخشی طرحواره درمانی برناگویی هیجانی بیماران دارای اختلال اضطراب فراگیر

اصلی ترین مالک اختلال اضطراب فراگیر عامل نگرانی و مشکلات تنظیم هیجانی می باشد، لذا با استفاده از طرحواره درمانی و کارروی طرحوارهای ناسازگار بیماران و تغییر ادراکی بیماران سبک پردازش آنها تغییر می کند. پژوهش حاضر با هدف تعیین بررسی اثربخشی طرحواره درمانی برناگویی هیجانی بیماران دارای اختلال اضطراب فراگیر انجام شد. این پژوهش به شیوه ی نیمه آزمایشی و با طرح پیش آزمون و پس آزمون اجرا شد. جامعه آماری پژوهش حاضر، شامل ۱۵۰ بیمار دختر دارای اختلال اضطراب فراگیر مراجعه کننده به ۵ کلینیک مشاوره و روانشناختی در سال ۱۴۰۳ در شهر مشهد بودند که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس ۴۰ بیمار به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی جایگزین در دو گروه آزمایش(۲۰ ()نفر و کنترل۲۰ ) نفر گمارده شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه های آلکسی تیمیا تورنتو-۲۰ (بگبی و همکاران، ۱۹۹۴) پرسشنامه اختلال اضطراب فراگیر(GADQ) اسپیتزر و همکاران (۲۰۰۶)، بود. برای تحلیل داده ها از آزمون آماری تحلیل کوواریانس تک متغیری (MANCOVA) استفاده شده است. یافته ها نشان داد که طرحواره درمانی در کاهش و کنترل ناگویی هیجانی بیماران دختر دارای اختلال اضطراب فراگیر در شهر مشهد موثر بوده است. بنابراین پیشنهاد می شود طرحواره درمانی برای افزایش توانایی افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر در مواجهه با چالش ها و موقعیت های دشوار زندگی استفاده شود.

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی ، ناگویی هیجانی ، اختلال اضطراب فراگیر