ارتباط بین شفقت به خود و رضایت از زندگی با میانجی گری سرسختی روان شناختی در ماداران دارای فرزند مبتلا به اتیسم شهر شیراز

روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع تحلیل مسیر بود. جامعهی این پژوهش شامل تمامی مادران دارای فرزند مبتلا به اتیسم شهر شیراز به تعداد ۷۰۲ نفر بود. که از میان آنان ۲۰۱ نفر بر اساس نمونه گیری داوطلب در دسترس انتخاب شدند. شرکتکنندهها به پرسشنامه خود شفقتی نف(۲۰۰۳)، پرسشنامه رضایت از زندگی داینر و همکاران(۲۰۰۰) و سرسختی روان شناختی کوباسا(۱۹۸۲) پاسخ دادند. برای تحلیل داده ها از روشهای همبستگی و معادلات ساختاری و نرمافزارهای ۲۷- SPSS و ۲۶- Amos استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که بین متغیرهای خود شفقتی با رضایت از زندگی (۵۶/۰- = r، ۰۱/۰ > p)، سرسختی روان شناختی با رضایت از زندگی (۶۳/۰ - = r، ۰۱/۰ > p). رابطه مثبت معناداری وجود دارد. ضرایب مسیر خود شفقتی به رضایت از زندگی (۳۵/۰ = β، ۰۰۱/۰ < p)، سرسختی روان شناختی به رضایت از زندگی (۴۶/۰ = β، ۰۰۱/۰ < p)، سرسختی روان شناختی به خود شفقتی (۲۹/۰ = β، ۰۰۱/۰ < p)، در مدل پیشنهادی معنیدار هستند. ضرایب مسیر غیرمستقیم استاندارد خود شفقتی به رضایت از زندگی با میانجیگری سرسختی روان شناختی در فاصله اطمینان حد پایین ۰۳/۰ تا حد باالی ۰۷/۰ (۳۱/۰ = β، ۲۱۵/۴ = z، ۰۱/۰ > p) معنادار و بیانگر تاثیر میانجیگر سرسختی روان شناختی در این رابطه است. نتایج شاخصهای برازندگی از برازش مدل پیشنهادی حمایت کرد. نتایج تحلیل مسیر حاکی از معناداری ضرایب مسیر مستقیم کلیهی مسیرهای مدل نهایی و نیز میانجیگری سرسختی روان شناختی در رابطه ی خود شفقتی با رضایت از زندگی بود.

کلیدواژه ها:

شفقت به خود ، رضایت از زندگی ، سرسختی روان شناختی ، ماداران ، اتیسم