عوامل تاثیر گذار بر روی ایجاد اختلال شخصیت خودشیفته و راهکارهای درمان این اختلال

خودشیفتگی به عنوان یک ویژگی شخصیتی، ابتدا توسط فروید به عنوان یک سازه بالینی معرفی شد و پس از آن توسط کرنبرگ و کوهات گسترش یافت. این پدیده یک فرآیند تحول شخصیت است که از خودشیفتگی کودکانه به سمت ارزشهای سالم فردی پیش می رود. در صورتی که خودشیفتگی به طور افراطی بروز کند، به اختلال شخصیت خودشیفته تبدیل می شود. اختلال شخصیت خودشیفته به دو نوع اصلی تقسیم می شود: خودشیفتگی بزرگ منشانه و خودشیفتگی آسیب پذیر. عوامل محیطی، به ویژه سبک های فرزندپروری و طرحواره های ناسازگار اولیه، نقش مهمی در شکل گیری این اختلال دارند. درمان های روانشناختی مانند طرحواره درمانی و رواندرمانی تحلیلی به عنوان رویکردهای موثر برای درمان اختلال شخصیت خودشیفته شناخته شده اند، که رواندرمانی تحلیلی به دلیل کوتاه تر بودن مدت زمان و اثربخشی بیشتر توصیه می شود. همچنین، این اختلال می تواند بر جنبه های مختلف زندگی فرد، از جمله روابط جنسی و بین فردی، تاثیر منفی بگذارد. این یافته ها تاکید می کنند که درک بهتر از عوامل زمینه ای و انتخاب رویکرد درمانی مناسب می تواند به بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته کمک کند.

کلیدواژه ها:

اختلال شخصیت ، عوامل ایجاد اختلال خودشیفته ، راهکارهای درمان