تاثیر آموزش مهارت های خودبازبینی دیجیتال (Digital Self-Reflection) بر بهبود رفتارهای اجتماعی دانش آموزان ابتدایی

هدف این پژوهش بررسی تاثیر آموزش مهارت های خودبازبینی دیجیتال بر بهبود رفتارهای اجتماعی دانش آموزان ابتدایی است. خودبازبینی دیجیتال به عنوان یک مهارت شناختی-فناورانه به افراد این امکان را می دهد تا از طریق ابزارهای دیجیتال، عملکرد و رفتارهای خود را ارزیابی و اصلاح نمایند. در این تحقیق از روش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل استفاده شده است. جامعه آماری شامل دانش آموزان پایه پنجم ابتدایی شهر تهران در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲ بود که با روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای، تعداد ۶۰ نفر انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه رفتارهای اجتماعی کودکان (مرادی، ۱۳۹۵) و بسته آموزشی مهارت های خودبازبینی دیجیتال تدوین شده توسط پژوهشگران بود. یافته ها نشان داد که آموزش مهارت های خودبازبینی دیجیتال تاثیر معناداری بر افزایش رفتارهای اجتماعی مثبت (همکاری، احترام، کنترل خشم) در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل دارد (p<۰.۰۵). در بخش کیفی، مصاحبه با معلمان نشان داد که دانش آموزان پس از آموزش، تمایل بیشتری به تامل درباره رفتار خود، پذیرش بازخورد و اصلاح عملکرد خود دارند. این نتایج نشان می دهد که خودبازبینی دیجیتال می تواند به عنوان ابزاری نوین در توسعه مهارت های اجتماعی دانش آموزان مورد استفاده قرار گیرد. بنابراین، پیشنهاد می شود که در برنامه های درسی رسمی و غیررسمی مدارس ابتدایی، آموزش مهارت های خودبازبینی دیجیتال گنجانده شود تا زمینه ساز رشد اجتماعی و فردی پایدار در کودکان گردد.

کلیدواژه ها:

خودبازبینی دیجیتال ، مهارت های اجتماعی ، دانش آموزان ابتدایی ، آموزش ، فناوری آموزشی