تدریس فعال، انگیزش تحصیلی، یادگیری فعال، دانش آموز، آموزش و پرورش

خودکارآمدی معلمان به عنوان باور فردی در توانایی انجام وظایف آموزشی و ایجاد تاثیر مثبت بر یادگیری دانش آموزان، نقشی کلیدی در بهبود عملکرد تحصیلی ایفا می کند. این پژوهش با هدف بررسی نقش خودکارآمدی معلمان بر عملکرد تحصیلی دانش آموزان در مدارس متوسطه شهر تهران انجام شد. روش پژوهش از نوع توصیفی-همبستگی بوده و جامعه آماری شامل کلیه معلمان دوره متوسطه شهر تهران در سال تحصیلی ۱۴۰۳–۱۴۰۴ می باشد. نمونه ای به حجم ۳۰۰ نفر با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شد. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه خودکارآمدی معلمان (۱۲ گویه) و امتیاز معدل دانش آموزان بود. پایایی پرسشنامه با استفاده از آلفای کرونباخ برابر با ۰/۹۲ به دست آمد. برای تحلیل داده ها از آمار توصیفی (میانگین، انحراف معیار) و استنباطی (همبستگی پیرسون، رگرسیون خطی ساده) استفاده شد. نتایج نشان داد که بین خودکارآمدی معلمان و عملکرد تحصیلی دانش آموزان رابطه مثبت و معناداری وجود دارد (r = ۰/۶۸، p < ۰/۰۱). همچنین خودکارآمدی معلمان توانست ۴۶٪ تغییرات عملکرد تحصیلی را تبیین کند (β = ۰/۴۶، p < ۰/۰۱). یافته ها حاکی از آن است که تقویت باور خودکارآمدی معلمان می تواند به عنوان یک متغیر پیش بینی کننده مهم در ارتقاء کیفیت یاددهی-یادگیری مورد توجه مدیران و سیاست گذاران آموزشی قرار گیرد. راهکارهایی نظیر برگزاری کارگاه های آموزشی برای تقویت مهارت های مدیریتی-آموزشی، ارائه بازخوردهای سازنده و ایجاد محیط همیارانه برای معلمان پیشنهاد می شود.

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی معلمان ، عملکرد تحصیلی ، همبستگی ، رگرسیون ، تقویت باور