بررسی اثربخشی آموزش مهارت های یادگیری خودتنظیمی در یادگیری درازمدت دانش آموزان ابتدایی

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش مهارت های یادگیری خودتنظیمی در یادگیری درازمدت دانش آموزان دوره ابتدایی است. یادگیری خودتنظیمی به عنوان مجموعه ای از فرآیندهای شناختی، انگیزشی و رفتاری تعریف می شود که یادگیرنده را در مسیر برنامه ریزی، نظارت، و ارزیابی یادگیری یاری می کند (Pintrich, ۲۰۰۰). با توجه به نقش کلیدی این مهارت ها در موفقیت تحصیلی و ماندگاری آموخته ها، پژوهش حاضر در پی آن است تا تاثیر آموزش ساختاریافته این مهارت ها را در یادگیری بلندمدت بررسی نماید. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل دانش آموزان پایه پنجم ابتدایی در شهر تهران بود که از بین آن ها ۶۰ نفر به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. گروه آزمایش به مدت ۸ هفته تحت آموزش مهارت های یادگیری خودتنظیمی قرار گرفت و گروه کنترل آموزش معمول را دریافت کرد. ابزار گردآوری داده ها آزمون یادگیری درازمدت شامل محتوای درسی یکسان برای هر دو گروه بود. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که آموزش مهارت های یادگیری خودتنظیمی تاثیر مثبت و معناداری بر یادگیری درازمدت دانش آموزان داشته است (p<۰.۰۱). این یافته ها دلالت بر آن دارند که آموزش این مهارت ها می تواند به عنوان راهبردی موثر برای بهبود کیفیت یادگیری در نظام آموزشی ابتدایی به کار گرفته شود. پیشنهاد می شود برنامه ریزان آموزشی، معلمان و والدین توجه ویژه ای به توسعه این مهارت ها در فرایند یاددهی-یادگیری داشته باشند.

کلیدواژه ها:

یادگیری خودتنظیمی ، یادگیری درازمدت ، دانش آموزان ابتدایی ، مهارت های یادگیری ، آموزش راهبردی