بررسی تاثیر سبک های تدریس معلمان بر پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دوره ابتدایی

سبک تدریس معلمان، یکی از مهم ترین مولفه های تاثیرگذار بر کیفیت فرآیند یاددهی یادگیری به شمار می آید و نقشی اساسی در پیشرفت تحصیلی دانش آموزان، به ویژه در دوره ابتدایی ایفا می کند؛ زیرا در این مرحله از آموزش، شخصیت علمی، نگرش یادگیری و بنیان های شناختی دانش آموزان شکل می گیرد. پژوهش های متعددی در حوزه آموزش و روان شناسی تربیتی نشان داده اند که سبک های تدریس مختلف، همچون سبک تعاملی، سبک انتقالی، سبک هدایت گر، سبک واگرا یا سبک های یادگیری فعال، تاثیرات متفاوتی بر رشد شناختی، انگیزشی و عملکرد تحصیلی دانش آموزان دارند. مقاله حاضر با رویکردی مروری، به بررسی و تحلیل مطالعات انجام شده در خصوص تاثیر سبک های تدریس معلمان بر میزان پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دوره ابتدایی پرداخته و تلاش می کند با تبیین وجوه افتراق و اشتراک میان این سبک ها، نقش عوامل زمینه ای همچون سن، جنسیت، شرایط کلاس، فضای یادگیری، و شخصیت معلم را نیز مورد واکاوی قرار دهد. یافته های این مرور نشان می دهد که استفاده از سبک های تدریس فعال، مشارکتی و متناسب با نیازهای فردی و شناختی دانش آموزان، در مقایسه با سبک های تدریس سنتی و یکنواخت، نتایج تحصیلی به مراتب بهتری را به همراه دارد. در نهایت، این مقاله بر ضرورت بازنگری در شیوه های تدریس معلمان دوره ابتدایی، طراحی برنامه های آموزشی برای ارتقاء دانش حرفه ای معلمان و توسعه رویکردهای نوین تدریس در راستای بهبود کیفیت آموزش تاکید می ورزد.

کلیدواژه ها:

ک تدریس ، پیشرفت تحصیلی ، معلمان ابتدایی ، یادگیری فعال ، روش های آموزشی.