تحلیل قاعده درا در فقه جزایی و تاثیر آن بر حقوق کیفری ایران

قاعده درا یکی از مهم ترین اصول فقه جزایی اسلامی است که بر مبنای آن، در صورت وجود شبهه در تحقق یکی از عناصر جرایم مستوجب حدود، اجرای حد متوقف می شود. این قاعده بر پایه ی حدیث «ادرءوا الحدود بالشبهات» استوار بوده و در متون فقهی و حقوقی مورد توجه فراوان قرار گرفته است. مقاله حاضر با بررسی مبانی فقهی این قاعده و تحلیل تاثیر آن بر قانون مجازات اسلامی ایران، به تبیین نقش آن در تحقق عدالت کیفری و حمایت از حقوق متهمان می پردازد. یافته های این تحقیق نشان می دهد که قاعده درا ضمن داشتن پشتوانه ی قوی فقهی، در حقوق موضوعه نیز کاربردی گسترده دارد و می تواند به عنوان یکی از اصول مهم در تفسیر قوانین کیفری مورد استناد قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

قاعده درا ، فقه جزایی ، حقوق کیفری ایران ، اصل برائت ، شبهه در جرم