بررسی تاثیر قاعده احسان بر ضمان قهری

هر گاه منشا ضمان (مسئولیت)، قرارداد و اراده طرفین نباشد، در عالم فقه و حقوق تحت عنوان عام ضمان قهری و مسئولیت مدنی مورد بحث قرار می گیرد، و به این معناست که اشخاص به واسطه اعمال ضمان آورشان در برابر سایر اشخاص آن جامعه ضامن اند و مسئولیت دارند. گاهی از مواقع شخص با حسن نیت اعمال نیکوکارانه و البته ضمان آوری را انجام می دهد. در این حالت ضمان ناشی از این گونه اعمال که با نیت مثبت انجام می شود، تحت الشعاع قرار می گیرد. چرا که حکم به بقا یا سقوط مسئولیت مدنی در این موارد به سهولت امکان پذیر نمی باشد. در این مواقع سوالی پیش می آید که آیا می شود به پشتوانه حسن نیت فاعل و تحت عنوان نیکوکاری، حکم به برائت ذمه ی شخص احسان کننده داد یا خیر. در این باره می توان پاسخ مثبت داد و با اثبات حسن نیت فاعل و تحقق شرایط قاعده فقهی احسان، می توان قائل به سلب مسئولیت و سقوط ضمان شخص نیکوکار گردید و قاعده احسان را یکی از مسقطات ضمان قهری دانست. در نوشتار فوق سعی شده تا با بهره گیری از آراء فقها و حقوقدانان به بررسی و تجزیه و تحلیل موضوع فوق پرداخته شود.

کلیدواژه ها:

احسان ، ضمان قهری ، مسئولیت ، تسبیب