نقش داستان های فانتزی بومی در تقویت مهارت های زبانی

ادبیات فانتزی بومی، به عنوان بخشی از میراث فرهنگی هر جامعه، ظرفیت های منحصر به فردی برای آموزش زبان فراهم می سازد. این مقاله با رویکرد کتابخانه ای و تحلیل نظری، نقش داستان های فانتزی بومی را در توسعه مهارت های زبانی زبان آموزان بررسی می کند. روایت های بومی، به ویژه افسانه ها، اسطوره ها و داستان های شفاهی سنتی، از نظر ساختار روایی، واژگان غنی، تصاویر استعاری و بار فرهنگی بالا، بستری پویا برای تقویت درک مطلب، گسترش واژگان، ارتقاء تولید گفتار و نوشتار فراهم می کنند.پژوهش حاضر، با بهره گیری از نظریه های روایت محور، سازنده گرایی اجتماعی و سواد فرهنگی، نشان می دهد که داستان های فانتزی بومی نه تنها موجب جذب ذهنی مخاطب می شوند، بلکه در توسعه تفکر انتقادی، خلاقیت زبانی، و تعامل بین فرهنگی نیز موثرند. نمونه هایی از افسانه های ایرانی مانند «سیمرغ»، «پری های کوهستان»، و «دیوها» تحلیل شده اند تا نشان داده شود چگونه عناصر تخیل، نمادها، و ساختار زبانی آن ها می توانند در طراحی برنامه های آموزشی زبان نقش آفرین باشند.نتایج تحقیق تاکید می کنند که ادغام داستان های فانتزی بومی در برنامه های آموزشی زبان، به ویژه در محیط های چندفرهنگی، می تواند موجب تعمیق یادگیری و افزایش انگیزه زبان آموزان شود. در پایان، مدل پیشنهادی ای برای به کارگیری این داستان ها در آموزش زبان ارائه شده و پیشنهادهایی برای مطالعات آتی در حوزه های بین رشته ای مطرح شده است.

کلیدواژه ها:

داستان های فانتزی بومی ، آموزش زبان ، مهارت های زبانی ، روایت محور ، واژگان فرهنگی ، درک مطلب ، ادبیات شفاهی