رویکرد ساختگرایی و پیامدهای مثبت آن

ساخت گرایی یکی از رویکردهای نوین در حوزه تعلیم و تربیت است که با تاکید بر نقش فعال یادگیرنده در فرایند یادگیری، زمینه ساز تحول در نظریه های آموزشی معاصر شده است. مقاله حاضر با هدف بررسی رویکردهای مختلف ساخت گرایی و پیامدهای مثبت آن، به تحلیل مبانی نظری و مرور مطالعات برجسته داخلی و خارجی در این زمینه می پردازد. ساخت گرایی در دو بعد فردی و اجتماعی، با تکیه بر آرای نظریه پردازانی چون پیاژه، ویگوتسکی و برونر، چارچوب مفهومی خود را یافته است. نتایج مرور پژوهش ها حاکی از آن است که به کارگیری رویکردهای ساخت گرایانه در محیط های آموزشی، موجب ارتقاء تفکر انتقادی، خلاقیت، انگیزش درونی، یادگیری معنادار و خودتنظیمی یادگیرندگان می شود. از سوی دیگر، نقش معلم از انتقال دهنده دانش به تسهیل گر فرایند یادگیری تغییر می یابد و محیط یادگیری به فضایی مشارکتی و پویا بدل می گردد. این مقاله ضمن تبیین مزایا و کاربست های عملی این رویکرد، پیشنهاداتی برای طراحی برنامه های درسی مبتنی بر اصول ساخت گرایی ارائه می دهد. در نهایت، ضرورت توجه به آموزش معلمان و توسعه حرفه ای آنان در جهت به کارگیری موثر این رویکرد مورد تاکید قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

ساختگرایی ، یادگیری فعال ، یادگیری معنادار ، پیامدهای شناختی ، آموزش ساختگرایانه