رابطه ی جهت گیری اهداف پیشرفت با خودناتوان سازی دانش آموزان مقطع متوسطه دوم شهرستان میاندوآب

خودناتوان سازی تحصیلی به عنوان یک راهبرد ناسازگارانه برای حفظ عزت نفس در مواجهه با شکست های احتمالی، به ویژه در دانش آموزان مقطع متوسطه دوم که تحت فشارهای تحصیلی و اجتماعی قرار دارند، اهمیت ویژه ای دارد. این پژوهش با هدف بررسی رابطه بین جهت گیری اهداف پیشرفت (تبحرگرایی، تبحرگریزی، عملکردگرایی، عملکردگریزی) و خودناتوان سازی تحصیلی در دانش آموزان شهرستان میاندوآب انجام شد. این پژوهش از نوع توصیفی-همبستگی با رویکرد مدل یابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری شامل ۱۲۲۰ دانش آموز مقطع متوسطه دوم شهرستان میاندوآب در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲ بود که با استفاده از فرمول کوکران، ۳۲۳ نفر به روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه های استاندارد خودناتوان سازی تحصیلی میگلی (۲۰۰۱) و جهت گیری اهداف پیشرفت الیوت و مک گرگور (۲۰۰۱) جمع آوری شدند. تحلیل داده ها با نرم افزارهای SmartPLS و SPSS نسخه ۲۶ انجام شد. یافته ها نشان داد اهداف تبحرگرایی و عملکردگرایی رابطه منفی، و اهداف تبحرگریزی و عملکردگریزی رابطه مثبت با خودناتوان سازی دارند. نتایج موید آن است که تقویت اهداف تبحرگرا و عملکردگرا میتواند راهبردهای خودناتوان ساز را کاهش دهد، در حالی که اهداف گریزی این رفتارها را تشدید میکنند. این یافته ها بر اهمیت مداخلات آموزشی برای اصلاح جهت گیری اهداف و کاهش خودناتوان سازی تاکید دارد. محدودیت اصلی پژوهش، تمرکز بر یک منطقه خاص و استفاده از ابزار خودگزارشی بود که پیشنهاد میشود در تحقیقات آینده با نمونه گیری گستردهتر و روشهای ترکیبی بررسی شود.

کلیدواژه ها:

جهت گیری اهداف پیشرفت ، خودناتوان سازی تحصیلی ، دانش آموزان متوسطه دوم