بررسی رابطه معلم و دانش آموز در دوره ابتدایی

آموزش ابتدایی به عنوان اساسی ترین مرحله نظام تعلیم و تربیت، نقش تعیین کننده ای در شکل گیری شخصیت، مهارت های شناختی و جهت گیری های آینده دانش آموزان دارد. این پژوهش با بررسی نقش محوری معلم و تعامل او با دانش آموزان، چالش ها و راهکارهای تعامل سازنده را تحلیل می کند. یافته ها نشان می دهد معلمان ابتدایی نه تنها انتقال دهندگان دانش، بلکه الگوهای چندبعدی در حوزه های علمی، اخلاقی و اجتماعی هستند که با ایجاد محیط یادگیری امن و حمایتی، زمینه ساز رشد همه جانبه دانش آموزان می شوند . از سوی دیگر، چالش های ساختاری مانند نابرابری های اقتصادی-اجتماعی، ضعف روابط عاطفی در خانواده ها، روش های نامتناسب ارزشیابی، و جو نامطلوب کلاسی به عنوان موانع اصلی یادگیری شناسایی شده اند . در این راستا، راهکارهایی مانند آموزش مبتنی بر تحقیق (از جمله مدل ۵E و دستیابی به مفهوم)، تقویت مهارت های ارتباطی معلمان (زبان بدن، گوش دادن فعال، بازخورد اثربخش)، و تمرکز بر پرورش تفکر انتقادی و خودیادگیری پیشنهاد می شود . نتایج تاکید می کند که موفقیت تحصیلی دانش آموزان تنها ۵۰٪ وابسته به تسلط علمی معلم است و ۵۰٪ دیگر به مهارت های ارتباطی او با دانش آموزان، والدین و همکاران بستگی دارد . همچنین، تشخیص زودهنگام مشکلات یادگیری و همکاری سه جانبه (مدرسه، خانواده، جامعه) به عنوان عوامل کلیدی در کاهش افت تحصیلی و هدررفت استعدادها موثرند . در نهایت، تحول در نظام آموزش ابتدایی مستلزم بازتعریف نقش معلم از «مدرس» به «تسهیل گر یادگیری» و توجه همزمان به ابعاد عاطفی، اجتماعی و شناختی دانش آموزان است.

کلیدواژه ها:

آموزش ابتدایی ، نقش معلم ، تعامل معلم و دانش آموز ، چالش های یادگیری ، راهکارهای تربیتی ، مهارت های ارتباطی.