روابط ساختاری امید به زندگی و شادکامی با معنویت در دانشجویان : نقش میانجی خودشناسی

این پژوهش با هدف بررسی رابطه امید به زندگی و شادکامی با معنویت در دانشجویان : نقش میانجی خودشناسی انجام شده است . روش تحقیق پژوهش حاضر توصیفی-همبستگی از نوع کاربردی بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانشجویان شهر کرج بود که با عنایت به نظر صاحب نظران (کالوم،۲۰۰۱؛به نقل از قاسمی ،۱۳۹۰ ،لوهین،۲۰۰۸ )تعداد ۳۰۰نفر با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و پرسشنامه میان این افراد توزیع شد. ابزارگردآوری اطلاعات در این پژوهش شامل پرسشنامه معنویت هال و ادوارز (۱۹۸۶) ، پرسشنامه خودشناسی انسجامی قربانی و همکاران (۲۰۰۸) ، پرسشنامه امید به زندگی اشنایدر (۱۹۹۱) ، پرسشنامه شادکامی آکسفورد (۱۹۸۹) بود . به منظور تجزیه و تحلیل داده ها ،از روش مدلیابی معادلات ساختاری با استفاده از نرم افزار Spss-۲۳و Pls-۳ ،استفاده شد. یافته ها نشان داد که همانطور که مقدار آماره ی تی مربوط به اثر امید به زندگی بر خودشناسی و خودشناسی بر معنویت بیشتر از ۹۶/۱ و به معنای تایید رابطه می باشد. در نتیجه می توان گفت خودشناسی می تواند در رابطه ی بین امید به زندگی و معنویت نقش میانجی گر داشته باشد. میزان تاثیر امید به زندگی بر خودشناسی ۴۹۲/۰ و اثر خودشناسی بر معنویت ۱۹۷/۰ است که اثر آن ها مستقیم و به ترتیب متوسط و ضعیف است. همچنین تاثیر امید به زندگی بر معنویت در حضور خودشناسی ۰۹۷/۰ است. بنابراین اثرغیرمستقیم امید به زندگی بر معنویت ۰۹۷/۰ است. همچنین مقدار آماره ی تی مربوط به اثر شادکامی بر خودشناسی و خودشناسی بر معنویت بیشتر از ۹۶/۱ و به معنای تایید رابطه می باشد. در نتیجه می توان گفت خودشناسی می تواند در رابطه ی بین شادکامی و معنویت نقش میانجی گر داشته باشد. میزان تاثیر شادکامی بر خودشناسی ۴۷۳/۰ و اثر خودشناسی بر معنویت ۱۹۷/۰ است که اثر آن ها مستقیم و به ترتیب متوسط و ضعیف است.. همچنین می توان گفت افراد شاد و امید وار از معنویت بالایی برخوردارند .