محوریت برنامه درسی و فناوری نوین و تلفیق روانشناسی

با توجه به تحولات گسترده در فناوری های نوین و پیشرفت های علم روانشناسی یادگیری، بازنگری در برنامه های درسی ضروری شده است. این مقاله با تمرکز بر «محوریت برنامه درسی و فناوری نوین و تلفیق روانشناسی»، ضمن مرور مبانی نظری و پیشینه پژوهش های داخلی و خارجی، نقش این تلفیق در بهبود کیفیت یادگیری، افزایش انگیزش و توسعه مهارت های فراگیران را بررسی می کند. در پایان، چارچوبی پیشنهادی برای طراحی برنامه های درسی تلفیقی متناسب با شرایط نظام آموزشی ایران ارائه شده است.علاوه بر این، مقاله با تکیه بر نظریه های روان شناسی یادگیری به تبیین اهمیت انگیزش در فرآیند یاددهی–یادگیری پرداخته است. تاثیر استفاده از فناوری های نوین همچون واقعیت افزوده، بازی های آموزشی و یادگیری سیار در تقویت خودتنظیمی و مشارکت فعال دانش آموزان نیز بررسی شده است. یافته های پژوهشی نشان می دهد که طراحی برنامه درسی مبتنی بر تلفیق فناوری و روان شناسی می تواند زمینه ساز پرورش مهارت های تفکر انتقادی و حل مسئله شود. در نهایت، مقاله بر ضرورت آموزش معلمان برای به کارگیری اثربخش این رویکرد و همچنین لزوم توسعه زیرساخت های فناورانه در مدارس تاکید می کند. این مقاله تلاش دارد الگویی علمی، بومی و کارآمد برای تحول آموزش در عصر دیجیتال ارائه دهد.

کلیدواژه ها:

برنامه درسی ، فناوری نوین ، روانشناسی یادگیری ، خودتنظیمی ، انگیزش تحصیلی ، طراحی آموزشی ، یادگیری معنادار