تاثیر فرم پاورقی بر داستان های حسین قلی مستعان با تکیه بر داستان آفت

داستان پاورقی از دوره قاجار به این سو یکی از گونه های ادبی غیررسمی در ایران بوده است. با گسترش مطبوعات در دوره پهلوی این شیوه داستان نویسی یکی از جریان های تاثیرگذار فرهنگی در کشور شد. دوران رونق پاورقی نویسی در ایران را می توان سال های بعد از ۱۳۲۰ دانست. برجسته ترین چهره این نوع داستانی حسین قلی مستعان است که داستان هایی در نشریه های راهنمای زندگی، تهران مصور و سپید و سیاه می نوشت که با اقبال فراوان مواجه بود. در این مقاله این فرض مطرح می شود که در داستان های پاورقی او منتشر می شوند، شخصیت ها و پیرنگ در سایه حوادث شگفت انگیز قرار می گیرند. دلیل این امر بیش از آن که خواست نویسنده باشد شرایطی است که انتشار هفتگی داستان بر نویسنده تحمیل می کند. برای آن که تصویر روشن تری از محتوای این مقاله بیان شود، داستان بلند آفت مبنا قرار گرفته است. در این مقاله از شیوه توصیفی - تحلیلی موضوع بررسی شده و با توجه به شواهد موجود در داستان این نکته دریافته می شود که انتشار هفتگی پاورقی موجب از بین رفتن جزئیات شخصیت پردازی شخصیت های داستان شده است و در عوض به منظور همراه کردن خواننده در هر شماره حادثه ای گنجانده می شود. مولف به منظور فروش تجاری داستان هایش با شگرد اوج های به هم پیوسته خواننده را همراه می کند که در طی مقاله بررسی شده است.

کلیدواژه ها:

پاورقی ، حسین قلی مستعان ، آفت ، مطبوعات