بررسی نقش فناوری های تعاملی در ارتقاء یادگیری خودتنظیم در دانش آموزان با توانایی های ذهنی متفاوت

فناوری های تعاملی به عنوان یکی از نوآوری های مهم در حوزه آموزش، توانسته اند تحول قابل توجهی در فرآیندهای یاددهی و یادگیری ایجاد کنند. این فناوری ها با فراهم آوردن محیط های پویا، چندرسانه ای و مشارکتی، یادگیرندگان را به نقش فعال و خودتنظیم در فرآیند یادگیری سوق می دهند و به افزایش انگیزش، مشارکت و کیفیت یادگیری کمک می کنند. به ویژه برای دانش آموزان با توانایی های ذهنی متفاوت، فناوری های تعاملی فرصت های برابر آموزشی و امکان شخصی سازی یادگیری را فراهم می آورند که می تواند موجب ارتقای عدالت آموزشی شود. یکی از ویژگی های برجسته فناوری های تعاملی، قابلیت ارائه بازخوردهای فوری و مستمر است که به یادگیرندگان کمک می کند نقاط قوت و ضعف خود را شناسایی کرده و راهکارهای مناسبی برای بهبود فرآیند یادگیری خود اتخاذ کنند. این امر باعث تقویت مهارت های فراشناختی و خودتنظیمی می شود و زمینه ساز یادگیری عمیق تر و ماندگارتر است. همچنین، فناوری های تعاملی با توجه به تنوع رسانه ها و امکاناتی که فراهم می کنند، می توانند سبک های یادگیری مختلف را پوشش داده و یادگیرندگان را در مسیر یادگیری فردی و موثر همراهی کنند. فناوری های تعاملی با پتانسیل بالایی که در افزایش کیفیت یادگیری، تقویت مهارت های خودتنظیمی و ارتقای عدالت آموزشی دارند، می توانند نقش مهمی در تحول نظام های آموزشی ایفا کنند. بهره گیری هدفمند و متعادل از این فناوری ها، فرصت مناسبی برای ایجاد محیط های یادگیری فراگیر، کارآمد و جذاب فراهم می کند که در آن هر دانش آموز، فارغ از تفاوت های فردی و اجتماعی، می تواند به شکلی موثر و پایدار به یادگیری بپردازد و مهارت های لازم برای موفقیت در دنیای پیچیده امروز را کسب کند.

کلیدواژه ها:

فناوری تعاملی ، یادگیری ، خودتنظیم ، دانش آموزان ، توانایی ذهنی متفاوت