پیش بینی مدرسه گریزی دانش آموزان بر اساس کیفیت تجارب یادگیری و خودتنظیمی و شادکامی

مدرسه گریزی یک مقوله اجتماعی است که به شکلی گسترده از سوی جامعه شناسان مورد مطالعه قرار گرفته است. مدرسه گریزی می تواند به اختلالات یادگیری برای دانش آموزان و مشکلات و آسیب های جدی برای خانواده ها، مدرسه و جامعه بینجامد؛لذا این پژوهش با هدف پیش بینی مدرسه گریزی دانش آموزان بر اساس کیفیت تجارب یادگیری و خودتنظیمی و شادکامی انجام شده است.پژوهش حاضر از لحاظ هدف کاربردی و از نظرشیوه جمع آوری اطلاعات،توصیفی - همبستگی بوده، جامعه آماری مورد مطالعه شامل کلیه دانش آموزان متوسطه دوم شهر ازنا در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۴ می باشد؛ که تعداد ۲۷۴ نفر از دانش آموزان به عنوان حجم نمونه با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند و پرسشنامه بین افراد توزیع شد. ابزار گردآوری اطلاعات شامل پرسشنامه کیفیت تجارب یادگیری نیومن (۱۹۹۰) ، پرسشنامه خودتنظیمی بوفارد و همکاران (۱۹۹۵) ، پرسشنامه مدرسه گریزی خرمائی و صالح اردستانی (۱۳۹۵)و پرسشنامه شادکامی آکسفور ، مایکل آرگابل (۱۹۸۹) می باشد. برای تجزیه و تحلیل از روش آماری رگرسیون با استفاده از نرم افزار spss v.۲۲ استفاده شد.نتایج سطح معنی داری نشان داد که کیفیت تجارب یادگیری و خودتنظیمی و شادکامی بر مدرسه گریزی تاثیر دارد.تاثیر همه ی این مولفه ها منفی می باشد.با توجه به مقدار ضریب استاندارد ، بیشترین تاثیر را متغیر خودتنظیمی دارد.بر این اساس اگر خودتنظیمی به اندازه یک واحد افزایش یابد، این تغییر به به اندازه ۶۰ درصد نمرات مدرسه گریزی را کاهش می دهد.نتیجه گیری:نتایج پژوهش نشان داد مسئله مدرسه گریزی در دانش آموزان و پرداختن به ارکان تربیتی مرتبط با آن و جنبه های گوناگون تربیتی در این رابطه می تواند راهگشای دقیقی در رابطه با اعتلای سطح دانش آموزان در این رابطه و ارتقاء و بهبود سطح دانش و تجربه معلمان باشد.

کلیدواژه ها:

مدرسه گریزی ، کیفیت یادگیری شادکامی خودتنظیمی