تاثیر خط و خوشنویسی در معماری اسلامی

هدف این پژوهش، بررسی تاثیر خط و خوشنویسی بر معماری ایرانی است. خط و خوشنویسی به عنوان عناصر کلیدی و هویت بخش در این نوع معماری شناخته می شوند و بدون وجود خط، معماری ایرانی به وضوح هویت خود را از دست می دهد. در دوران اسلامی، به دلیل ممنوعیت های شرعی در زمینه هایی مانند صورتگری، مجسمه سازی و حتی موسیقی، هنرمندان مسلمان به خلق زیباترین نقوش و خطوط برای تزئین بناهای مذهبی پرداخته اند. این محدودیت ها نه تنها مانع از بروز خلاقیت نشد، بلکه باعث شد تا هنرمندان به سمت استفاده از هنرهای تجسمی دیگری مانند خوشنویسی و تزیینات خطی روی آورند. در میان هنرهای تجسمی، هنر خوشنویسی نه تنها ابزاری برای انتقال معانی دینی و فرهنگی بوده، بلکه به عنوان یک زبان بصری، ارتباطی عمیق با روح و هویت برقرار کرده است. از دلایل رشد خوشنویسی در ایران و اسلام می توان به منع شرعی صورتگری و همچنین کتیبه نویسی در دوران سلجوقیان و خوشنویسی در تزئین مساجد اشاره کرد.

کلیدواژه ها:

خط ، ، خوشنویسی ، معماری اسلامی ، هویت ، هنرهای تجسمی ، تزیینات معماری