مقایسه تاثیر هشت هفته دویدن تناوبی شدید و ایروبیک بر سطوح سرمی نوروگلین-۴ و نیم رخ متابولیکی دانش آموزان دختر چاق مقطع ابتدایی

زمینه و هدف: چاقی کودکان یک چالش بهداشت عمومی در جهان است. در دهه های اخیر شیوع اضافه وزن و چاقی در میان کودکان و نوجوانان سراسر جهان افزایش یافته که با افزایش خطر چاقی در دوران بزرگسالی همراه می باشد. هدف از این مطالعه، مقایسه تاثیر هشت هفته دویدن تناوبی شدید و تمرین ایروبیک بر سطوح سرمی نوروگلین-۴ و نیم رخ متابولیکی دانش آموزان دختر چاق مقطع ابتدایی بود. روش تحقیق: جامعه آماری شامل دختران چاق مقطع ابتدایی ۱۲-۷ سال شهرستان ایلام با شاخص توده بدنی در محدوده صدک ۹۵ یا بیشتر بودند. از این بین، تعداد ۳۰ نفر به عنوان نمونه انتخاب و در سه گروه دویدن تناوبی شدید (I)، تمرین ایروبیک (II)، و گروه کنترل (III) (هر گروه ۱۰ نفر) گروه بندی شدند. برنامه دویدن تناوبی شدید با شدت ۶۰ تا ۷۰ درصد حداکثر ضربان قلب در هفته اول و ۹۰ تا ۱۰۰ درصد حداکثر ضربان قلب در هفته پایانی و تمرینات ایروبیک  با شدت ۶۰ تا ۷۵ درصد حداکثر ضربان قلب به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه به اجرا در آمد. متغیرهای انسولین، گلوکز و تری گلیسیرید توسط دستگاه اتوآنالیزور به روش فتومتریک و نوروگلین-۴ به روش الایزا مورد سنجش قرار گرفتند. برای تحلیل نتایج، از آزمون تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری  ۰۵/۰>p استفاده شد. یافته ها: هشت هفته دویدن تناوبی شدید و تمرین ایروبیک موجب افزایش سطوح سرمی نوروگلین-۴ (۰۱/۰=p) و کاهش معنی دار انسولین (۰۴/۰=p)، تری گلیسیرید (۰۱/۰=p) و مقاومت به انسولین (۰۰۶/۰=p) دانش آموزان گردید؛ اما سطح سرمی گلوکز دانش آموزان تغییر معنی داری نکرد (۸۵/۰=p). نتیجه گیری: دویدن تناوبی شدید و ایروبیک از طریق بهبود وضعیت متابولیک، می تواند موجب کاهش خطر  بیماری های مرتبط با چاقی دانش آموزان شود.

کلیدواژه ها:

تمرین تناوبی شدید ، تمرین ایروبیک ، دختران چاق ، نیم رخ متابولیکی ، نوروگلین-۴